Remember Me

Vuur

Sky geloofde haar verhaal niet.
Sky geloofde niet dat ze terug in slaap was gevallen. Sky geloofde niet dat de trainingen die ze had gehad haar nu doodmoe hadden gemaakt. Het ware verhaal zou hem op dat moment nog maar weinig interesseren. Roxanne had gemerkt dat Sky haar niet geloofde.
En met nog maar een week tot aan de eerste ronde, vond hij dat iedere ochtend en avond trainen noodzakelijk was.

Roxanne wist nog niet eens wat er in de eerste ronde verwacht werd. Onderweg naar haar les Dreuzelkunde stuitte ze op vele Zweinstein leerlingen met buttons. Buttons die Cedric aanmoedigen, en Harry ten schande zetten.
Ilvermorny had goudgele linten ontwikkelt met daarop "Rox is goud, goud staat bovenaan". Idee van niemand minder dan Sky. Vol enthousiasme had hij haar die op maandagochtend laten zien. Alle leerlingen van Ilvermorny liepen er vanaf dat moment mee rond. De verhalen over hoe geweldig Sky was dat hij dit had bedacht, klonken door alle gangen.

Roxanne besloot via de buitenplaats te gaan. Frisse lucht was het enige dat haar hielp op de druk die ze voelde.
De buitenplaats was gevuld met leerlingen van alle scholen. Ook bij hen liep de spanning hoog op.

Ze werd uit haar gedachten gerukt toen ze tegen een schouder aan knalde en haar boek liet vallen.
"R-Roxanne! Het spijt me! Laat me je helpen" De groene ogen van Harry Potter keken haar verontschuldigend aan. Sussend hield ze haar hand op.
"Is al goed Harry. Die buttons maken het niet beter voor je" gehurkt door haar benen raapte ze haar boek op.
"Ilvermorny heeft flink uitgepakt voor je" Harry's ogen volgden even een aantal leerlingen van Ilvermorny met hun linten.
Roxanne rolde haar ogen bij het aanblik.
"Ze zijn enthousiaster dan dat ik ben. Ben je er klaar voor?"
Harry haalde verward zijn hand door zijn haar. Hij leek zenuwachtig, erg zenuwachtig.
"Hoe kun je klaar zijn voor draken?" Stamelde hij zacht. Roxanne's ogen vlogen bijna uit haar hoofd bij die woorden.
"Sorry, zei je nou draken?"
"Tip van Hagrid. Je wist het dus nog niet"
"Nee, nu voor het eerst. Harry laten ze ons nou tegen een draak vechten?" Roxanne klemde haar boek dicht tegen zich aan.
"Dat wat ik heb gezien wel. Roxanne ik moet er vandoor. Succes en ik zie je bij de eerste ronde"
Nog voordat Roxanne iets kon uitbrengen was hij al weg.
Ze had op veel gerekend, maar niet op draken. Hoe erg ze het ook vond, maar Sky moest dit weten.

-

In haar trainingsgewaad liep Roxanne die avond wederom het veld op. Sky stond zoals gewoonlijk al op haar te wachten.
"Mooi op tijd. Pak je stok, we oefenen behendigheid"
"Sky, ik heb gehoord wat er in de eerste ronde gebruikt zal worden"
Ze greep haar stok niet. Ze wachtte zijn reactie af.
"Ik ook" zijn ogen bleven gericht op zijn eigen stok.
"Wacht, wat heb je gehoord?"
Er ontstond een grijns op zijn gezicht, zelfverzekerd.
"Ze hebben draken vanuit Roemenië laten komen. Ze bewaken een ei, dat ei moet je hebben"

Roxanne kon nog maar net op haar benen blijven staan. Sky wist het al die tijd al, maar had haar nooit iets verteld.
"Kijk niet zo verbaasd dat ik dit weet. Denk je dat mijn vader niks zegt?"
"Waarom wist ik het dan nog niet?"
Haar verbazing sloeg om naar woede. Zij voelde zich schuldig van die ene keer dat ze met Draco mee was gegaan. Sky loog over een toernooi waar zíj aan mee deed.
"Zodat je gewoon alert zou blijven en iedere ochtend en avond zou trainen. Nu pak je stok, een draak wacht ook niet"
Roxanne weigerde nog altijd haar stok te pakken. Sky had haar alle informatie onthouden waardoor zij bleef nadenken over wat het kon zijn.
"Nee, de training houdt bij deze op. Ik bedenk zelf wel iets"
Ze wachtte zijn reactie niet af. Kalm liep ze al van het veld af. Roxanne was nu echt klaar.

"Een draak laat jou ook niet weglopen Rox!" Hoorde ze hem nog roepen, maar het interesseerde haar niks. Sky ging vaak te ver, veel te ver zelfs. Dit was voor haar nu de druppel.

"Incendio!"

Haar achterkant werd steeds heter. Ze voelde vlammen dicht bij haar rug komen. Binnen een enkele ruk draaide zij zich om. Vlak voor zich stond er een zee van vlammen, opgeroepen door de spreuk van Sky.
"Ben je nu echt gek geworden?!" Schreeuwde ze door het vuur heen.

"Draken spuwen vuur Rox, doof ze maar" zijn stem en grijns gingen dwars door de vlammen heen. Roxanne greep naar haar stok en richtte deze op het vuur.

"Aguam- hey! Argh!"

Haar linkerhand op haar rechterarm. Daar waar ze normaal haar stok mee bediend. Ze bekeek de rode verschroeide brandwond op haar arm. Sky had een vlam recht op haar af gestuurd.
"Waarom?!"
"In de eerste ronde kom je er ook niet makkelijk van af. Sta op en doe iets!"

Iedere beweging van haar rechterarm ging door merg en been. De brandwond was te diep, en juist met de arm die ze gebruikt voor haar stok.
"Doe iets Rox, of er komt er nog een"
Sky's stok was al gericht op de vlammen, die zich steeds meer om haar heen begonnen te buigen. Roxanne kon niks, en Sky was tot alles bereid. Roxanne zag de vlam, gestuurd door Sky steeds dichterbij komen. Haar ogen samengeknepen, afwachtend op de volgende brandvlek. Afwachtend op het moment dat ze de hitte van de vlammen over zich heen zou voelen.

"Finite"

De hitte verdween om haar heen. De frisse bries zorgde voor enige verkoeling van haar lichaam.

"Malfoy? Hier hoor jij je niet mee te bemoeien"
Sky's woedende ogen gingen langs haar af, waardoor Roxanne zich direct omdraaide. Hij stond daar, Draco stond daar nog altijd met zijn stok omhoog gericht.

"Bewaar de show voor de eerste ronde Williams" geen emotie op Draco's gezicht. Geen klemtoon, maar alsof hij van staal was wist hij het uit te brengen.

Sky kalmeerde, duwde zijn eigen stok in zijn zak.
"Je hebt deze show dus al bekeken Malfoy?"
Draco liep door totdat hij tussen hen in stond. Hij wisselde geen enkele blik met Roxanne, bekeek haar nog niet eens.

"Genoeg show gezien. Ik denk dat ze haar arm moet laten genezen in onze ziekenzaal. Op die manier zal er een show zijn in de eerste ronde"

Roxanne bekeek zelf haar arm. De rode plek brandde steeds harder, alsof deze zelf nog vlam vatte.

"Ze kent de weg goed genoeg om het zelf te vinden. Ik ga naar mijn vertrek. Zie je morgenochtend Rox"
Terwijl hij langs liep streek zijn hand over haar haren, alsof er niks was gebeurd. Roxanne verbeet zich, die aanraking wilde ze nu echt niet hebben.

Pas toen Sky ver weg genoeg was, viel Draco's blik op haar.
"Graag gedaan"
Roxanne draaide zich al weg om naar de ziekenzaal te gaan.
"Waar ga je heen?" Draco's grotere stappen haalden haar snel in.

"Je hebt het gehoord toch? Ik ken de weg goed genoeg om de ziekenzaal zelf te vinden" haar voeten bleven vooruit gaan. De hitte in haar arm bleef gloeien.

Draco legde onder het lopen zijn hand net boven de brandwond. Een aanraking die Roxanne niet zag aankomen. Een aanraking die ze, ondanks haar pijn, van zich af sloeg.

"Ik probeer je te helpen!"

"Heb je al gedaan. Fijn, bedankt. Laat mij nu maar gaan"

"Mooi niet. Ik loop met je mee, zo heb ik straks nog meer van je tegoed"

Roxanne keerde zich woedend tot hem bij die uitspraking. De eerste keer dat ze weer stil bleef staan, twee hallen verder van de ziekenzaal.

"Als je denkt iets van mij tegoed te hebben dan heb je het mis. Ik vraag er niet om"
Het branden leek even erger te worden. Een herinnering om door te lopen, ze moest van het branden af. Ze moest bij Madame Pleister komen die haar kon genezen.

"Dan ga ik alsnog met je mee. Veel keuze heb je niet"

Roxanne negeerde hem. De pijn had de overhand nu op haar. Vanuit de brandwond was de pijn door haar gehele arm getrokken. Haar hoofd werd lichter, haar ademhaling sneller.
Met haar laatste beetje kracht gooide ze de deur open van de ziekenzaal. Madame Pleister's gezicht viel met grote schrik op de strompelende Roxanne, gevolgd door Draco.

"Merlijn's baard! Wat is er gebeurd?!" Vol aandacht bekeek ze de brandwond op haar arm.
Roxanne hoorde haar stem ver weg in de verte. Het leek alsof Pleister steeds verder weg liep dan dichterbij kwam. De kloppingen van de wond gingen nu door haar hele lichaam. De duizelingen werden alsmaar meer.

"Ze gaat flauwvallen Malfoy. Grijp haar middel, we brengen haar naar dat bed"
Alsof haar stem aan de andere kant van de ruimte klonk. Twee handen die om haar middel vielen, waren het laatste dat ze voelde.