Remember Me

Ronde 1.

"Kindje toch wat heb je maar getraind"

"Die blauwe plekken zijn ook van het trainen?"

"Ik denk het haast van wel. Ze is veel te fanatiek. Ik laat het smeersel nu intrekken, dan is de brandwond over een half uur weg"

"En wanneer komt ze bij?"

"Dat zal niet al te lang duren"

"Wanneer mag ze hier weg?"

"Ik kom morgenochtend bij haar kijken hoe de wond is genezen. Meneer Malfoy, je kunt gerust gaan"

"Ik wacht"

"Al goed. Neem ook jouw eigen rust"

Voetstappen klinken steeds verder weg, gevolgd door een deur die dicht wordt gedaan. Roxanne durfde haar ogen niet te openen, ze wist heel goed waar ze was. Het feit dat Draco Malfoy hier nog altijd was, ergerde haar. Ze had geen zin om zijn zelfingenomen grijns te zien en om aan te horen hoe hij had opgevangen.

Roxanne wist precies over welke blauwe plekken het ging. Sky had haar vaak genoeg weten te raken tijdens de trainingen. Daar was ze inderdaad niet ongedeerd vanaf gekomen. Ze baalde vooral dat iemand ze nu had gezien.

Het smeersel op haar brandwond werkte verkoelend. Het voelde alsof een grote ijsblok erop werd gehouden, misschien wel iets té verkoelend. De verkoeling was beter dan de branding die ze eerder had gevoeld.
Toch werd het nu wel heel erg koud, pijnlijke kou zelfs. Alsof de hele brandwond van haar arm werd afgetrokken door de kou.

Twee vingers die ze uiteindelijk erop voelde waren net teveel.

"Auw!"
Geheel rechtop bekeek ze met grote ogen haar rechterarm, daar waar de brandwond zat. De wond groeide ook zichtbaar dicht, en dat was iets dat erg veel vroeg.

"Ik dacht al dat je wakker was"

"En jij hoeft mij niet aan te raken, ook mijn wond niet"
Gefrustreerd bleef ze naar haar arm kijken, nog niet eens gericht op Draco.

"Doe eens rustig. Ik weet niet of je het door had maar ik was degene die-"

"Begin er niet over! Doe niet alsof je een of andere held bent! Vertrek"

Nu pas zag ze Draco voor het eerst. Precies zoals ze dacht, met een zelfingenomen grijns.

"Ik blijf nog even. Ik ben wel benieuwd hoe dat goedje ervoor zorgt dat die lelijke plek geen litteken wordt"
Met die woorden leunde hij achterover in de stoel naast haar bed. Het zag er inderdaad niet naar uit alsof Draco snel zou vertrekken.

"Goed. Maar geen woord. Ik ga proberen wat slaap te krijgen"

Geïrriteerd draaide Roxanne zich om. Slapen zou lastig worden, dat wist ze maar al te goed.

"Weet je nog die keer toen je aan mijn bed zat toen ik door die Beuker van mijn bezem af was geslagen"
Roxanne herinnerde zich die dag in hun tweede jaar maar al te goed. Draco was flink geraakt door die beuker, maar nog meer door zijn eigen bezem. Pas toen zij die tijd met z'n twee in de ziekenzaal waren, durfde Draco pas toe te geven dat het wel mee viel.

"Je stelde je gigantisch aan"
Het bracht haar een onverwachte glimlach op haar gezicht. Een die ze snel weg wilde krijgen.

"Misschien. Maar jij ging ook niet weg, dus ik nu ook niet. Welterusten Roxy"

"Roxanne"

"Roxanne dan"

-

Het zwerkbalveld van Zweinstein was omgebouwd tot een rotsblok arena. De tribunes waren gevuld met leerlingen van alle drie de scholen, hard juichend voor de deelnemers. Het was koud.
Roxanne zag door de gordijnen heen hoe iedereen dik gekleed de arena was aan het bekijken. De stemmen waren verdeeld. Leerlingen van Zweinstein waren voornamelijk enthousiast voor Cedric, een klein aantal voor Harry. De meest luide stemmen van de tribune klonken voor Victor Kruml, met name de mannelijke stemmen die boven alles uit kwamen.
Één hele tribune was gevuld met de sjaals en spandoeken voor Roxanne.
"Winnende schoonheid"
"De winnende heks"
Ze voelde zich gevleid, maar het was teveel.