ESİM

#2

''Bileklerimi açacak mısın artık?'' diye sordum.Acıttığından değildi ama can sıkıcıydı.Ayrıca kollarım ağrımıştı.

''Yemek yiyeceksin,'' dedi. ''Tabii ki açacağım.'' Sıkıntılı görünüyordu.Odaya girip beni uyandırmıştı ve son on dakikadır yattığım yatağın karşısındaki koltukta oturuyor,gözlerini  yerdeki halıdan ayırmıyordu.Sorunun ne olduğunu sormak istiyordum,ama aramızda öyle bir ilişki yoktu.Yani,şahsi bir sıkıntısı olabilirdi ve ben bunu neden merak edecektim ki?

''O zaman aç artık,'' dedim huysuz bir sesle. ''Acıktım.''

Kapıyı kilitledikten hemen sonra sehpadaki yeni gördüğüm kahvaltı tepsisiyle yanıma geldi.Bileklerimdeki ipi çözmek için bana doğru uzandığı sırada kapı yumruklanmaya başladı.Özkan İldes'in öfkeli sesini duyduğumda vücudum istemsizce titredi ve Arın bunu fark etmiş gibi hafifçe koluma dokundu.Hırsla kolumu geriye doğru çektiğimde yataktan kalkıp kapıya doğru ilerledi.Kapıyı açtığında Özkan İldes  hızla bana doğru gelip kolumu tuttu.Bileklerim bağlı olduğundan o çekiştirdikçe canım yanıyordu.

''Özkan Abi neler oluyor?'' diyerek hızla araya girmeye çalıştı Arın.Ondan güç alarak ''Bırak beni!'' diye bağırdım ben de.

Beni zerre önemsemeden Arın'a dönerek ''Çağıl'ın durumu iyiye gitmiyor.İşleri biraz hızlandıracağım,'' dedi.

''Abi kurumdakiler-''

''Kurumdakiler umurumda bile değil! Önemli olan Çağıl. Suçu üstlenecek adamı buldum bile sorun olmayacak,''diye Arın'ın lafını kestiğinde bileklerimi açmıştı.Tekme atmaya çalıştığımda da bir sonuç alamamıştım.Kolumdan tutup sürüklemeye devam ederken Arın tekrar araya girdi.

''Tamam,can acıtmaya gerek yok değil mi? Abi sen git ameliyat işlerini hallet ben kızı ikna edip getireyim olmaz mı?''

''On dakikan var,'' dedikten hemen sonra kolumu bırakıp odadan çıktı.Şimdi ne yapacaktım? Arın'ın yardım edeceğini sanmıyordum.Kendimi hep azimli,pes etmeyen biri olarak görmüştüm.Öyle hazırlamıştım kendimi.Ailemin,evimin,arkadaşlarımın olmaması önemli değildi.Benden daha kötü durumda olanlar da vardı ve ben hep bu düşünceyle kendimi avutmuştum.Hayatım boyunca karşıma çıkan her zorluğa göğüs gerebileceğimi düşünmüştüm.Korkmuyordum ama ölmek de istemiyordum.Bende bir gelecek göremeyen,beni kimsesiz,sessiz kız olarak tanımlayan yurttaki insanların elinde benim kitabım olsun istiyordum.Adımın duyulması,gösteriş umrumda değildi,sadece bir şeyler yapabildiğimi,yalnız olmamın beni başarızlığa sürüklemediğini göstermek istiyordum.Ama yalnızlık başarısızlığa sürüklerdi.Arkanızda birileri olduğunda başarısız olmanız bile göze batmazdı o kadar.Hayatınızı değiştirecek bir sınavı kazanamadığınızda,''Seneye de hazırlanırsın,her zaman arkandayız,'' diyen bir aileniz ya da sevgiliniz sizi terk ettiğinde,''Zaten seni hak etmiyordu,''diyen arkadaşlarınız olduğunda başarısız olmanız benimki kadar takıntı yapacağınız bir konu olmamalıydı.Yazar olmayı hayal ediyordum,kitabım çıksın istiyordum ama kitabın ön sayfasına,yakın bir arkadaşımın adını yazıp bana kitabı yazdığım süreçte ne kadar yardımcı olduğunu söyleyemeyecektim..Ben tek başımaydım ve başarmalıydım.Yalnız.

''Bir anlaşma yapalım,''diye mırıldandığında sorgulayan bakışlarımı ona çevirdim.

''Burada yaşananları kimseye anlatmayacağına dair bana söz ver,buradan çıkmana yardım edeyim.'' Gözlerimde umut parıltıları göremeyecekti,çünkü inanmıyordum.

''Özkan Abi'ne ihanet mi edeceksin?'' diye imayla sorduğumda hayret eder gibi kaşlarını kaldırıp bana baktı.

''Boşversene,'' derken kolumu tutup beni kapıya doğru çekiştirmeye başladı.''Sana neden yardım ediyorum ki? Ne halin varsa gör.''