ESİM

#4

Merhaba! Okuduktan sonra oy verirseniz bir de yorumda fikirlerinizi belirtirseniz beni çok mutlu edersiniiz. *-*

Yemek yedikten sonra Arın,sofrayı toplayacağını benim de salonda keyfime bakmamı söylemişti.Televizyonu açabileceğimi de söylemişti fakat rahat edemiyordum.Benim hiç kendi evim olmamıştı ve ben hiç rahat edememiştim zaten.Yine de ilk defa geldiğim bir eve kurulamaz,istediğim gibi hareket edemezdim.On dakika sonra gelip yanıma oturduğunda boş gözlerle bana bakıyordu.Sonunda dayanamayıp ona dönerek,''Ne?'' dedim.

Aynı şekilde ''Ne?'' dedikten sonra gülümsedi.Gülümsemesi...Yurtta ilk şeker dağıtıldığı zaman içimde oluşan his gibiydi.Mutluydum ama buruktum.Çocukken bile tam anlamıyla mutlu hissedememiştim.İlk şekerimi babamdan almak istiyordum.Küçüklüğümden beri kitap okumaya bağımlıydım.Ve okuduğum kitaplarda babasını kahraman olarak gören kızlara hep özenmiştim.Burukluğum bundandı.Şimdi ise,etkilenmek istemiyordum.Gülümsemesi yanlış hissettiriyordu.Ama çok güzeldi.

''Neden öyle bakıyorsun?'' diye sorduğumda tekrar gülümsedi.

''Nasıl bakıyorum?''

Ah.Ona bunu açıklamayacaktım.

''Böyle işte,'' diyerek geçiştirmeye çalıştım.Dudaklarını aralayıp bir şey söyleyeceği sırada duraksadı.Aklına ciddi bir şey gelmiş gibi dudaklarını birbirine bastırıp gözlerini kaçırdı.Ardından bana döndü ve tekrar dudaklarını araladı.Dudaklarına bakmayı kesmeliydim!

''Bundan sonra ne yapacaksın?''

Hala dudaklarına baktığım için sapık gibi hissediyordum.Kafamı iki yana sallayarak toparlanmaya ve sorusunu anlamaya çalıştım.

''Bilmiyorum,'' dedim fısıltıyla.Tek bir sorusu bile duygu değişimime sebep oluyordu.Ne yapacağımı hiçbir zaman bilememiştim ve belirsizlikten nefret ederdim.

''Ne yapmalıyım?''

Derin bir nefes alıp koltukta bana yaklaştı.

''Bende bu konu hakkında konuşmak istiyordum,'' dediğinde telefonu çaldı.Cebinden telefonunu çıkartıp meşgule attı ve bana döndü.

''Baksana,'' dedim telefonu işaret ederek.

Omuz silkti. ''Konuşmamız daha önemli.''

Beni önemli mi görüyordu? Bozuntuya vermeden kafamı sallayıp konuya dönmesini bekledim.

''Yurda dönmek istiyor musun?'' diye sorduğunda tereddütsüz başımı iki yana salladım.

''Peki ne yapmayı düşünüyorsun?''

''İş bulup çalışacağım.Sonrasında hayatımı kuracağım.Yazar olmak en büyük hayalim ama şimdilik planım bu,'' dedim ama bunları yapabileceğime inancım kesin değildi.Ayrıca bu sene sınava hazırlanıyordum.

''Sınava gireceksin,'' dedi düşüncelerimi okumuş gibi.

''Bir sene ertelerim.''

''Olmaz.Bir sene büyük kayıp Esim.''

''Başka şansım varmış gibi konuştun.''

''Çünkü var,'' dediğinde korktuğum başıma gelmiş gibiydi.Sevinmem gerekiyordu belki ama ben baştan aşağı çelişkili bir insandım.Arın'a inanıp güvenirsem,arkamda olduğunu bilirsem ve giderse...Bu sefer toparlanabilir miydim bilmiyordum.Gerçi ben hep yıkıktım.Böyle hissetmeyi istemiyordum ama elimde değildi.Kendimi acındırdığım tek yer düşüncelerimdi.

''Sana bir teklifim var.''

''Neden?'' diye sordum,teklifin ne olduğunu sormadan önce.O da buna şaşırmış gibiydi.