I'm inlove with my patient (Medical series 2)

Chapter 6

I am here now at the hospitals kitchen I am cooking a meal for my patient, alam Kong masama talaga ang loob nya dahil sa maalat umano na burger, ehh malay ko ba Kong anong nilagay nung ilusyonadang tindirang yun don?

Adobong manok?? Okay naman na siguro tong pagkain na to diba? Bakit ba naman kasi ang Arte Arte ang lalaking yun.

Pagkatapos magluto ay dumiretso kaagad ako sa kwarto nya para dito na sya sa kusina kumain. Baka kasi mag kalat sya dun sa kwarto.

Isa, dalawa, tatlong katok bago nya binuksan ang pinto. Tinaasan nya kaagad ako ng kilay pag bungad nya sa pinto.

"What are you doing here?" Sarkastiko nyang tanong.

"I cooked. Do you want to eat?" I smile to hide my sarcasm.

"No need, I'm already full. I just ate burger nga diba? You remember?" Nag flash ang inis at galit sa kanyang mga mata.

Napabuntong hininga ako at pagod na tumingin sa mga mata nya.

"I'm not the one who made that fucking burger okay? I'm sorry if it taste bad. Its my fault I made a trouble of the person who made the burger. And she thought that I'm the one who will eat the burger that's why she made it bad." Mahabang paliwanag ko sa kanya. The side of his lips rose.

"Really?" Hindi parin nawawala ang pagka sarkastiko sa Boses nya. Napailing ako.

"Ano? Ayaw mo bang kumain? Nag luto ako remember?"

"Wala namang nagsabing mag luto ka!" Bulong nya na dinig na dinig ko naman. Tsk. Ang daming reklamo susunod din naman. Duhh!!

Tumikhim nalang ako at nagpatuloy sa paglalakad..

Sa gitna ng paglalakad namin ay bigla nalang syang napahinto kaya napatingin ako sa kanya. Na pahawak sya sa ding ding ng hallway!

"Hey! May problema ba? Anong nangyari"

"I-i'm fine! Shittt!!" Napahawak sya sa ulo nya.

"Okay ka lang?? Nurse nurse please!!" Sigaw ko sa malapit na nurse station.

"Shit!!" Panay ang mura nya at nakahawak sa ulo nya.

"What do you feel? Stay okay" nilingon ko ang nurse station at nakitang papalapit na ang mga nurse samin.

"I-i-i feel dizzy!" Sabi nya na halatang nahihirapan. Hinagod ko ang likod nya!

"Nurse ano bah bilisan nyo nga!" Sinigawan ko ang mga nurse at inalalayan nila kami na makatayo ng maayos si luke at ibinalik sya sa private room nya.

Nag checheck ako ng vital signs nya ng bigla syang magising, napatingin kaagad ako sa kanya.

"Okay ka na bah?" Tanong ko agad sa kanya. Napalingon sya sakin at ngumiti ng bahagya. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Para akong mag kaka diarrhea. What's happening self?

"O-okay na, gutom na ako'' mahina nyang sabi na parang binubulong iyon sa sistema ko, lalong naghurimbado ang tibok ng puso ko na parang hindi ko na ito maintindihan.

Ngumiti ako sa kanya at naglakad para kumuha ng pagkain nya. Paglabas ko sa room nya ay napahawak kaagad ako sa puso ko ang lakas ng tibok nito. Shit shit ano bang nangyayari.

"Kumain kana" sabi ko at nilapag muna ang pagkain sa side table nya para tulungan syang tumayo pero parang wala lang sa kanya ang sinabi ko.

"Luke kakain na!" Medyo nilakasan ko ang tinig ko para marinig nya pero nakatingin parin sya sa may bintana. Kinalabit ko sya at doon lang sya lumingon sakin.

"Kumain kana. Diba sabi mo gutom ka?" Kumunot ang noo nya.

"H-huh?" Nagtataka nyang tanong.

"Kumain kana" ulit ko pa.

Napahawak sya sa ulo nya pababa sa tenga nya.

"H-hindi kita naririnig" bulong nya na nakatulalala.

"Luke?!" Pinalingon ko sya sakin.

Lumingon sya sakin na puno ng pag aalala ang mukha nya.

"Shit! Bakit hindi kita marinig!" Bigla nyang sigaw at hinawakan ang balikat ko.

"Anong nararamdaman mo?" Sinubukan ko uli syang kausapin. Hindi na bago sakin na maging ganito ang mga pasyente ko. Nag kakaganeto talaga pag may te ne take na strong medicine minsan nawawala ang pandinig nila. Pero parang hindi ako makagalaw at parang hindi ko alam ang gagawin ko.

"Hindi kita marinig!" May tumuling luha sa mga mata nya. Napakurap ako. Shit!

"J-just relax" bulong ko.

"Shit. Hindi nga kita marinig. Ano bang nangyayari!!! Shit!! Damn!" Nagpapanic na sya. Kinuha ki kaagad ang cellphone ko at nag type ng

'Just relax babalik din ang pandinig mo paglipas ang isang oras'

Pinabasa ko yun sa kanya. Bahagya syang kumalma pero di parin mawala ang frustration sa mga mata nya

Napalubok sya ng ilang beses bago tumingin sakin.

Nag type uli ako ng

'Kumain kana kailangan mo yan'

Tumango tango sya pero halatang nasasaktan dahil hindi nya marinig ang mga sinasabi ko sa kanya.

"Its okay" I hugged him. So that he can feel comfort. My heart beats goes faster and faster every time I'm going near him.

What's wrong with my heart?

Hindi ako mapakli.

Bakit bigla nalang lumalakas ang tibok ng puso ko sa tuwing malapit sya.

Humiwalay ako sa pagkakayakap sa kanya.

Sinubuan ko sya at nilinisan pinainom ko din sya ng gamot. Pagbalik ko sa room nya galing ER ay tulog na sya at mahimbing na natutulog.

Napatitig ako sa mga mata nya. Shit.

What's wrong with me? Bakit ba sobrang apiktado ako sa mga nangyayari? Napabuntobg hininga nalang ako.

Biglang nagring ang phone ko kaya sinagot ko ito.

"Hello"

"Hi doc this is Mrs. Ty"

"Ma'am hey" parang hindi ko alam Kong anong sasabihin ko sa kanya.

"Kamusta ang anak ko doc?" Halata ang kalungkotan sa Bose's nito.

"Ahmm kanina po may konteng problema lang, nahihilo daw po kasi sya at nawalan ng pandinig pero okay naman na po sya ngayon. Pinainom ko sya ng gamot at pinakain narin." Parang natataranta ako sa mga isasagot ko sa kanya.

"Pupuntahan namin sya bukas, paki alagaan ng mabuti ng anak ko doc please"

"O-opo makakaasa kayo".

Sabi ko sabay baba ng telepono.

Sometimes I wake up crying at night, sometimes I

Natigil ang kanta na pinapakinggan ko.

Napalingon kaagad ako sa kinaroroonan ng phone ko at nakita Kong pinatay ito ni luke.

"Maingay!" Sabi nya sabay takip ng kumot.

Napangiti ako.

That moment when he turned off the music I know he's fine.

To be continued.