KİMSESİZLER ŞEHRİ

"Kimsesiz." diye fısıldadı. "Kimsesizler." derken sesi biraz yükselmişti. "Biz sokağın bile kucak açmadığı kimsesizleriz. Bizim geçmişimiz kan kokuyor Hazan. Biz yalnızca aynı acıdan vurulmuş insanlarız. " dikleşti. "Burası bizim şehrimiz. Burası kimsesizler şehri. Kimsesizlerin hayatı bu kapıdan girdileri anda başlıyor Bu kapıdan girdikleri an geçmişleriyle olan savaşları başlıyor."

"Yine de." dedim, etrafa bakınırken. Karanlığa alışmıştı artık gözlerim. "Kimsesiz demek. Ne bileyim, buruk bir his bırakıyor."

Bana bakmayı sürdürürken, yüzüne ölümün buruk bir ifade yerleşmişti. "Bırakmalı Hazan. Çünkü biz şehrin tonlarca odasının içinde ruhu kimsesizliğe itilenleriz. " derin bir nefes verdi.

"Kalabalığa rağmen."

___

"Burada nerden geldiğin sorulmaz. Geçmişin yargılanmaz. Burası Kimsesizler Şehri. Burada sınırlar, yalnızca senin koyduğun kadar. "