"Kimsesiz." diye fısıldadı. "Kimsesizler." derken sesi biraz yükselmişti. "Biz sokağın bile kucak açmadığı kimsesizleriz. Bizim geçmişimiz kan kokuyor Hazan. Biz yalnızca aynı acıdan vurulmuş insanlarız. " dikleşti. "Burası bizim şehrimiz. Buras...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
. .
Şarkı: Görkem Sağlam / Hayatımın Nakaratı
Kimsesizler Şehri
Kimsesizlerin ana üyelerinin toplandığı meydanda koca bir şaşkınlık vardı. Şaşkınlıktan kurtulanların birkaçı bu ana ilk kez şahit oldukları için gülümsediler. Saniyeler içinde gülümsemeleri hareketlilik kazanırken, elleri havalandı birkaç beden bu anı alkışlamaya başladı.
Alkışın çıkardığı tok sesler, diğerlerini de kendine getirirken, kimi ıslık çaldı, kimi meraklı bakışlarını ikilinin biraz arkasında kalan gruba dikti.
Herkes bir tepki verse de üzerlerinde hala büyük bir şaşkınlık vardı. Kimdi bu kız? Liderleri daha birkaç gün önce ölümden dönmüşken, şimdi şehre kendiyle getirdiği bir kız için neden herkesin önünde yemin veriyordu.
Korel'in bedeni gerildi. Kararmış bakışları doğrudan karşısındaki iki bedene kilitlenmişti. Kimsesizlerin yemini büyüktü. Ucunda bir ölüm dahi olsa o yemin asla bozulmazdı. Nasıl böyle düşünmeden yemin verebilirdi. Yine bir şey mi planlıyor diye geçirdi içinden. Pars bu kadar buyurgan hareket edecek biri değildi.
