'İnsan bir ağaç misali köklerine bağlı yaşar.'' Ya bildiği kökler kendine ait değilse o zaman ne olur? * O an sessiz bir hesaplaşma içerisindeydiler. İkisi de bunun farkında olsa da dile getiren Yiğit oldu. Hiçbir aile karesinde benim yerim yok görmüyor musun? dedi dişlerini sıkarken. Onları dışarıdan kim görse Yiğit'in gözlerindeki intikam ateşini görebilirdi. Sen inanıyor musun o aile karelerindeki mutluluğa? diye cevap verdi Sare. O karelerde olduğum her an keşke burada olmasaydım dedim ben hep kendime diye devam etti. ''Keşke sen olmasaydın, belki o zaman ben olurdum.'' Bunu söylerken karşısındakinin ne kadar kırıldığının farkında değildi. Farkında olsaydı da bir şey değişmezdi gerçi. Yılların acısını çıkarmak istiyordu Yiğit karşısındakinin kim olduğunun bir önemi yoktu. Sare bu cümlenin ağırlığıyla hemen yanında duran koltuğa çökerken Yiğit bu cümleyi söylemiş olmasının hafifliğiyle Sare'yi orada öylece bırakarak hızlı adımlarla uzaklaştı.
5 parts