Mart ayı hepinize güzellikleri, mutluluğu, baharı getirsin...
————
Senin sebebin hangisi ?
Bu hayatı sana çekilebilir hale getiren şey ne ? Hepimizin yaşamak için bazı sebepleri olur. Veya bazı hedefleri. Ve bazı doğruları...
Senin sebeplerin, hedeflerin, doğruların...
Hayatın karmaşasında o kadar savruluyoruz ki, kendimizi dinleyemiyoruz. Kardeşimizi, arkadaşımızı, dostumuzu, ailemizi, tanımadığımız insanları...
Kendimiz hariç herkesi dinliyoruz bu hayatta aslında. Oturup kendimizle konuşma fırsatını bulamıyoruz.
O zaman bugünü kendine ayır. Toparlan, ayağa kalk. Bir sahil kenarına git. Gözlerini kapat ve dinle. Gökyüzünü,kuşları, dalgaları...
Daha sonra onlara anlatmaya başla. Rüzgara fısılda kimseye anlatamayacaklarını.
Eylül gibi...
Bana soracak olursanız, bana bu hayatı çekilebilir hale getiren insan, başımı omzuna yasladığım kehribarlar. Uraz Delen...
Ve karşımda oturan ailem. Şimdi düşünüyorum da, hayatımdan onları çıkararak savaşmakta ne kadar hata yapmışım. Onların elimden tutmasına müsade etmeliydim belkide. Hayata olan kızgınlığımın acısını onlardan çıkartmamalı, tüm sorumluluğu onların omuzlarına atmamalıydım. Ama yaptım. Peki geriye dönmem mümkün mü ? Hayır.
O halde sizde yaptığınız şeylerden pişman olmayın. Hayatınızın bir köşesine tecrübe olarak yazın onları. Çünkü ben hayatımıza giren her insanın muhakkak bir sebebi olduğuna inanıyorum. Ya hayatınıza dokunuyor, ya da size insanları tanımanız gerektiğini gösteriyor.
Ya hayatınızı değiştiriyor, ya da yolunuzu...
"Uykun mu geldi ?"
Başımın üzerinde ki fısıldama ile kafamın sağ tarafında bir el çırpıldı. Kafamı olumsuz anlamda salladım ve mümkünmüş gibi kafamı daha çok yasladım omzuna. Elini omzuma koydu ve o da mümkünmüş gibi daha çok çekti kendine.
Sakın pes etmeyin olur mu ? Kendiniz için savaşın. Hayalleriniz, hedefleriniz, doğrularınız için savaşın.
Kendinizi terk etmeyin. İnsanları memnun etmek için değil, kendinizi mutlu etmek için yaşayın..
"Teyze !"
Kucağıma atlayan Yağmura gülerken doğruldum. "Teyze balı !"
Kucağıma oturdu ve yanağımdan öptü. "Sana çok önemli bir sır vereceğim."
Güldüm. "E ver bakalım."
Kafamı ona doğru yaklaştırdım. "Az önce 2.teyzemle 2. Dayımı mutfakta gördüm."
Kaşlarımı kaldırdım. Eli ile ağzını kapattı ve kıkırdamaya başladı. "Ama hemen kaçtım."
Gülmemek için dudaklarımı birbirine bastırdım ve hafifçe öksürdüm. Gözlerim mutfaktan çıkan Nevra ile buluştu. "Kahveler geldi."
"İyi de ben filtre kahve sevmem."
Özgüre çevirdim kafamı. İkinci bir yaramaz çocukta buydu. "Sende süt içersin yeğeninle."
Yağmura çevirdim kafamı. "Bu bir sır tamam mı ? Kimseye söylememiz gerekiyor."
Gözleri kocaman oldu. "Yağmuur."
Ellerini iki yana açtı. "Ama ben çocuğum. Ya ağzımdan kaçarsa ben fark etmeden."
Sen şu bilmişe bak ya. Burnunu sıktım. "Sen istemeden kaçmaz ağzından."
Ağzını aralamıştı ki kafamı sağa yatırdım. Omuzlarını düşürdü. "Dayımla sır paylaşmak daha eğlenceli."
Kucağımdan indi ve koşarak Özgür'ün yanına gitti. "İşte benim prensesim !"
Özgür kollarını açtı ve kucağına aldı Yağmuru. "Bir gün benim kıymetimi anlayacaksın demiştim."
Kafamı olumsuz anlamda salladım ve kahve bardağımı elime aldım. Uraz ile Furkan ise aşırı ciddi bir şey konuşuyorlardı. Ufak bir kulak misafiri olmayı denemiştim ki konuştukları şey gözlerimi devirmeme sebep oldu. Dışarıdan gören ülkeyi yeniden kurdular sanacak ! Futbol konuşuyorlar !
