Przemyślenia dziwnego człowieka

Weź wdech

   Może zacznijmy od początku. Nie jestem dobry w pisaniu czegoś takiego i robię to głównie dla siebie. Potraktujecie to jak terapie. Lecz wy jesteście światkami mojej. (Cokolwiek to znaczy).
   Z pozoru życie zwykłego nastolatka, melanże, nieudane miłości i wiele, wiele głupich decyzji.
Zaczęło się to wszystko niedawno. Dokładnie na początku tego roku. Wszyscy jednogłośnie stwierdzimy że ten rok nie był za dobry. Wiecznie byłem jakiś inny. Trochę dziwny. W wieku 11 lat ważyłem dość dużo jak na swój wiek, marzyłem wtedy by być normalnym. Bardzo nie lubiłem gdy osoby które się ze mnie naśmiewały tak po prostu to robili. Bez żadnego powodu. Zapewniało im to jakiś prestiż, że właśnie wtedy mogli się nade mną pastwić. Lecz nie mam już jednak 11 lat a 19.
   Teraz patrząc na to wszystko, widzę osoby jak gdyby nigdy nic mi nie zrobiły.
Mówią do mnie „cześć", „co tam u ciebie?"
A ja pamietam „grubasie", „tłusta gnido", „bękarcie".
Wiedziałem wtedy tylko jedno. Nie mogę pozwalać się tak poniżać. Zacząłem powoli. Przerodziła kompleks w żart. Z początku nie było łatwo. Lecz już w pewnym momencie widziałem, że przynosi to rezultaty.
I tak zaczęła się moja przygoda z „psychologią"
Ale jest z tego jakiś morał. Chyba w każdej historii musi być jakiś morał. Nie inaczej jest w tej opowieści.
   Jeżeli ktoś ci dokucza. Spróbuj przerodzić to żart. Jeżeli obie strony będą śmiały się z jednej obelgi nie będzie to obelga. Zobrazuje to na swoim przykładzie
-Masz palce jak serdelki grubasie (tego nie lubiałam najbardziej)
Ja zazwyczaj wtedy odpowiadałem:
-Jak dobrze, że nie mam takich kabanosów jak ty. Mi przynajmniej jest ciepło.
.
.
.
.
Jutro pewnie zmuszę się do kolejnej opowiastki.
Gratuluje wszystkim którzy jednak nie tyle zachęcili mnie do tego co po prostu przeżywali ze mną problemy. Specjalne podziękowania dla
Norberta
Roksany
Weroniki (która zazwyczaj naśmiewa się z tych wypocin)
A przede wszystkim dla mojej przyjaciółki Martyny która mi pomogła i to bardzo.