Dienstmeisje gezocht

Hoofdstuk 12: Stinkende problemen

Wat vooraf ging

Andrea is arm en wordt ontslagen, ze gaat werken als dienstmeisje maar ontdekt dat haar baas haar aartsvijand Alec is. Hij belooft niets te zeggen tegen haar vrienden en alles gaat goed. Ze haten elkaar zelfs niet meer zo erg. Wanneer Bernadette gemeen is tegen Andrea komt Alec voor haar op. Later blijkt dat Bernadette verliefd is Alec. Alec's moeder komt op een keer thuis en wil met Alec eten. Alec smeekt Andrea om te blijven, want zonder haar kan hij het niet aan. Andrea zegt ja, maar het etentje verloopt niet zo goed en uiteindelijk geeft Andrea Filip, de man van Alec's moeder, een boks.

Hoofdstuk 12: Stinkende problemen

Filip lag nog steeds onder me, het geluid dat uit zijn keel kwam maakte me bijna doof en ik vroeg me even af of hij bezeten was. Het bloed stroomde uit zijn neus en de plekken waar ik hem geslagen had werden langzaam paars.

"Jij-jij!" Hij tufte een beetje bloed uit, "Bitch!"

Ik zag hoe hij zijn hand tot een vuist balde en ademde scherp in, wachtend op het juiste moment om te bukken. Maar net op het moment dat zijn vuist me zou moeten raken, voelde ik twee sterke armen die me optilde bij mijn armen.

Alec.

Dit was een verrassing voor me. Ten eerste, omdat ik nooit had gedacht dat Alec me eou kunnen optillen, en ten tweede, omdat hij op het randje van uitbarsten stond.

"Meisjes slaan is niet cool," siste hij.

Filip gromde, en hoewel er verschillende bulten op zijn gezicht aan het verschijnen waren, kon je niet ontkennen dat hij er geamuseerd uitzag nu hij Alec had weten te irriteren. "Het is eerlijk als zij me eerst slaat, man."

Ik kon letterlijk iets horen knappen in Alec's hoofd. Zijn lippen vormde zich in een duivelse glimlach en nog geen seconde later, zag ik hoe zijn vuist tegen Filip's neus crashte.

Ik kromp in elkaar toen ik het geluid hoorde. Het klonk absoluut en tergend pijnlijk.

Deze keer kon Filip niet langer praten of schelden, want hij was bewusteloos. Ik denk dat als hij een stripfiguurtje was geweest, er nu wolkjes rook uit zijn hoofd zouden komen.

En plots zag ik Alec in een nieuw licht.

Hij hijgde; zijn borst ging langzaam op en neer terwijl hij zijn vuist opende. Een druppeltje zweet stroomde over zijn slaap, zijn dikke wenkbrauwen waren strak samengetrokken. Ik staarde hem aan alsof dit de eerste keer was dat ik hem zag, en god, misschien kwam het door de alcohol, maar hij zag er echt vorstelijk uit.

Tot hij begon te piepen als een klein meisje.

"Auw!!! Auw, auw, auw, dat doet zeer!!" Hij sprong op en neer terwijl hij met zijn hand heen en weer wuifde. "Shit, Andrea, mensen slaan doet echt pijn, waarom doe je dat in hemelsnaam?"

Alle bewondering die ik net nog voor hem had gehad, verdween als sneeuw bij de zon en ik schudde teleurgesteld mijn hoofd. Al werd mijn hart wel gevuld door iets anders, iets warms. Terwijl ik over Filip's bewusteloze lichaam liep, pakte ik zijn licht gewonde hand vast en keek ernaar.

"Het doet een beetje pijn," gaf ik toe, "maar hij moest zijn mond houden."

Alec grijnsde. "Akkoord."

"Hoe gaat het met je hand?"

Hij kneep zacht in de mijne. "Beter."

"Het spijt me dat ik jullie... uhm, momentje moet verbreken, maar wat doen we met hem?" hoorde ik Mevrouw Worthington's stem plots achter me.

Ze zag er niet half zo tevreden uit als ons, met haar handen streng over haar borst gekruisd. Zelfs de botox kon haar dreigende blik niet verbergen. Verrast keek in naar de bewusteloze man. Ik grinnikte toen ik zag dat zijn mond open hing en dat zijn neus er een beetje verfromaaid uitzag, maar ik was er zeker van dat ik niet meer zou grinniken wanneer hij wakker werd.