Dienstmeisje gezocht

Hoofdstuk 17: Het begin van vertrouwen

Ik kon Alec niet aankijken. Ik wist al dat zijn broer dood was, ik wist dat hij het daar moeilijk mee had, maar ik wist niet dat er iets anders achter die hele situatie zat.

Dat hij zijn broer vermoord had?

'Is het waar?', die vraag lag op het puntje van mijn tong, maar ik durfde ze niet uit te spreken. Alec zag er zo al zielig genoeg uit. Zijn borst ging snel op en neer, zijn onderlip zat gevangen tussen zijn tanden. Als er één ding was dat ik wist van Alec, was het dat hij altijd controle had, op zichzelf, op de dingen rondom hem. Maar voor deze ene keer leek het alsof hij de grip op zijn controle verloor.

"Ik geloof het niet," zei ik daarom maar, en het was nog niet eens een hele leugen. Iemand vermoorden zou leiden tot een heleboel dingen, waaronder gevangenis en processen én een hele boel publiciteit. Het enige waar Alec publiciteit voor kreeg, was zijn fantastische basketbal-talent, niet omdat hij een moordenaar was.

En daarnaast, ik dacht niet dat hij het zou kunnen.

"Je bent één van de zachtste jongens die ik ken, je zou niets kunnen vermoorden dat gevoelens had... of vacht."

Ik zag nog steeds de schok in Alec's ogen, zijn wimpers weerkaatsten het briljante groen, waardoor zijn ogen donkerder leken. "Dan kan ik even goed vegetarisch worden."

Hij forceerde zichzelf nog steeds. Ik wist dat hij zich vanbinnen versplinterd moest voelen, maar hij dwong zichzelf om grappen te blijven maken. "Probeer geen grappen te maken als je je slecht voelt. Ze gaan er niet op vooruit."

Hij ademde opgelucht uit, en zijn mondhoeken keerde zich meteen naar beneden. Hij had zich deze hele tijd ingehouden.

"Ik heb gezien dat je porno las, ik heb je ruzie zien maken met je moeder, en ik heb gezien dat je dronk om aan de werkelijkheid te ontsnappen," ik legde een hand op zijn schouder, terwijl ik hem mee het cafeetje uit hielp, "die neppe glimlach werkt niet bij mij, Alec."

"En jij wordt er beter in mensen raad te geven, Andrea," antwoordde hij, voor hij opstond en me het cafeetje uit volgde. Al deze spanning, gecombineerd met al de mensen die naar ons staarden, deden me claustrofobisch voelen. Het regende nog steeds buiten, maar daar waren we tenminste alleen. Gelukkig was hier vlakbij een bushalte.

We stonden buiten, terwijl er een extreem gênante stilte tussen ons heerste.

Dit was niet iets wat normaal gebeurde bij ons. Wanneer Alec en ik samen waren, zouden we altijd praten, of het nu ruziemaken, bekvechten of zelfs over het weer was.

Maar hier stond ik dan, niet in staat mijn mond te openen, niet in staat helder te denken, en niet in staat te bedenken waar Alec over zou willen praten op dit moment.

"Het regent hard," zei ik dommig.

Alec keek me een seconde aan en glimlachte zwakjes. "Ik hou van de regen, ik en Joshua schopten altijd modder naar elkaar als het regende. Mama zou tegen ons roepen, maar papa zou lachen en zeggen dat mam moest relaxen."

Oké. Dus dit was niet bepaald de reactie waar ik op gehoopt had. Ik had waarschijnlijk een 'u-huh' verwacht, waarna de stilte weer zou terugkeren. Maar nu had hij zonet een verhaal verteld over zijn broer, het onderwerp dat me zoveel angst in joeg.

"Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik moet zeggen," bekende ik schaapachtig. Een deel van mij wilde meer over hem weten, wilde meer weten over de gebroken jongen die achter het masker zat. Maar een deel van mij wilde nog steeds geloven dat Alec niets meer was dan een arrogante rokkenjager. Het was makkelijker geweest toen ik nog niets over hem wist.

"Het is oké, ik zou ook niet weten wat te zeggen als jij plots je levensverhaal zou vertellen."

Ik wendde mijn hoofd af en voelde me plotseling beschaamd. "Wel, je kon er goed meer om toen je uitvond dat ik een dienstmeisje was omdat ik arm was. Er zat toen geen oordeel in je ogen." Ik keek hem weer aan, en schraapte elk stukje moed bijeen dat ik had en zei: "Want misschien weet je waar ik doorheen ga, toch? Jij vertelt je vrienden ook niet over je familieproblemen, net als ik. Je wilt niet dat iemand weet dat je situatie gestoord is. "