Dienstmeisje gezocht

Hoofdstuk 1: Maak kennis met Andrea het straatarme feestbeest

Hoofdstuk 1: Maak kennis met Andrea, het straatarme feestbeest

Ik stak mijn handen in de lucht, terwijl mijn lichaam bewoog op de muziek die uit de gigantische stereo kwam. Mijn vriendinnen dansten om me heen, hun gezichten werden gesierd door euforische glimlachjes.

De kamer werd gevuld met muziek die de bedoeling had je oren te laten bloeden en je borst te laten bonzen als een gek. In het begin had ik gedacht dat ik feestjes nooit leuk zou vinden, maar ik veranderde al gauw van gedachten. Ik kon het me misschien niet veroorloven om naar een dancing te gaan, maar feestjes bij iemand thuis waren ook leuk, en nog belangerijker: gratis. Bovendien, dit was de enige tijd dat ik mezelf kon afleiden van mijn gestoorde, onberekenbare leven.

"Mijn god, Andrea, dit is de beste nacht die ik ooit gehad heb... Ooit!" riep Hannah naar me. Haar gezicht was helemaal rood en haar haar, (dat ik had helpen stijlen), was veranderd in een statische bos stro.

Ik glimlachte. Hannah was mijn beste vriendin, het was betreurenswaardig dat haar hart zo vaak gebroken werd door jongens, maar gelukkig kon een goed feestje haar altijd in een mum van tijd weer opbeuren.

"Volgende vrijdag zeg je weer gewoon hetzelfde!" riep ik terug naar haar, omdat de muziek te luid was voor een gewoon gesprek.

Ze grijnsde en knikte, maar merkte dan een knappe jongen naast haar op en schuifelde dichter naar hem toe. Ze knipperde verleidelijk met haar wimpers, en nog geen seconde later stonden ze al tegen elkaar te schuren. Ik durfde te wedden dat Hannah me morgen zou bellen om te vertellen dat ze verliefd was geworden... Alweer.

Wat mij betreft, ik word niet zo makkelijk verliefd. Begrijp me niet verkeerd. Ik val in zwijm als er een knappe jongen voorbij komt, praat de hele tijd over jongens en relatie's met mijn vriendinnen en ik kijk een gezonde hoeveelheid romantische films, maar ik denk niet dat ik ooit klaar zal zijn om echt serieus met een jongen te daten.

Waarom, vraag je?

Simpel, omdat ik er gewoon geen tijd voor heb.

Ik voelde mijn gsm trillen in mijn zak en onderdrukte een innerlijke kreun. Hier gaan we weer...

Ik verliet de dansvloer en checkte mijn gsm. Het was een oude Sonny Ericsson die ik van mijn nonkel had gekregen voor mijn dertiende verjaardag. Er zaten verschillende deuken in het hoesje, maar ik was erin geslaagd ze te verbergen met glitterstickers die ik zelf gemaakt had. Mijn vriendinnen drukte me op het hart dat mijn telefoon schattig was, maar zij wisten niet hoe traag hij was.

Maar ik had in ieder geval een gsm.

Het bericht van mijn collega Dani verscheen op het schermpje:

ANDREA, H3LP ME, AJB! ER IS EEN NOODGEVAL, KAN JE PLZ VOOR ME INVALLEN!

IK BEN JE WAT VERSCHULDIGD MEIS XOXO<3!!!

Ik zuchtte, terwijl ik me afvroeg welk noodgeval Dani, een vergeetachtige, maar vertederde alleenstaande moeder, op een vrijdagavond om 10 uur 's avonds zou hebben. Waarschijnlijk had haar babysitter weer afgezegd, of misschien had één van haar kinderen geprobeerd de poep van de hond van de buren op te eten.

Ja, dat was al eens eerder gebeurd.

Ik gluurde naar Hannah, die er uitzag alsof ze alles van haar vorige vriendje al lang vergeten was. Ik voelde mijn mondhoeken naar boven krullen in een glimlach. Ik hield van Hannah, echt. Ze was mijn dierbaarste vriendin, en we hadden alles samen gedaan sinds het begin van de middelbare school.

Goed, alles behalve in mijn huis rondhangen dan.

Ik stak mijn telefoon terug in m'n broekzak en probeerde mezelf een weg uit het huis te banen. Maar dan hoorde ik een stem achter me waardoor mijn hele lichaam begon te huiveren.