Dienstmeisje gezocht

Hoofdstuk 4: Als alles over de vloer verspreid ligt

Wat vooraf ging

Andrea is arm en wordt onstslagen. Ze vindt nieuw werk als meid, maar heeft net ontdekt dat haar baas haar aartsvijand Alec is. Hij heeft haar gezicht nog niet gezien, dus hij weet nog niet dat zij het is.

Hoofdstuk 4: Als alles over de vloer verspreid ligt

Maandag namiddag na school moest ik mijn voeten letterlijk naar het huis van de Worthington's slepen. Het was nog maar de tweede keer dat ik hier kwam, maar ik had het gevoel dat ik de eerste graad van agorafobie al had ontwikkeld toen ik een voet in het huis zette.

Donna was de eerste die me opmerkte. Ze zei me gedag en zag er zoals altijd uit als een verveelde vrouw. "Waarom ben je terug gekomen?"

"Ik heb het geld nodig," zuchtte ik.

Meestal moest ik mensen niet zo duidelijk over mijn fananciële situatie inlichten, maar het leek wel alsof Donna helemaal geen ervaring had met dit soort dingen. Haar zus had me al lang een knuffel gegeven terwijl ze huilde dat het wel goed ging komen. Maar Donna, onwetende pad die ze was, kneep haar ogen alleen maar tot spleetjes. "Jij materialistische trut."

Ik knoopte mijn schort vast. "Hey, wees maar gewoon blij dat ik mijn lichaam gebruik om dit huis te poetsen, in plaats van iets traumatiserends als paaldansen... Of zoiets."

"Ik ben er zeker van dat een kamer opruimen met een naakte jongen naast je redelijk traumatiserend is." Ze pauseerde even. "Wacht, ik verwarde het even met seksueel frustrerend, mijn fout."

"Je vindt het echt leuk om me te kwellen hé?" gromde ik geïrriteerd. Het had me het hele weekend en twintig afleveringen van Spongebob Squarepants gekost om het beeld van Alec's verdomd lekkere kontje uit mijn hoofd te krijgen, maar Donna's opmerking grifte het beeld weer onherroepelijk in mijn geheugen.

Donna liet een sluw glimlachje zien. "Jij bent mijn enige entertainment hier."

Ik rolde met mijn ogen, maar wierp toen een glimp op de trap die naar Alec's kamer leidde. Een onverwachte rilling trok over mijn ruggengraat. "Alec lijkt hetzelfde te denken."

"Nou, je bent erg amusant als je opgefokt bent."

Als Donna niet zo'n vrouwelijk stemmetje had gehad, en als ik niet zo moe was geweest zou ik haar waarschijnlijk kennis laten maken met de knokkels van mijn linkervuist. Maar meisjes slagen was tegen mijn principes.

"Donna?"

"Ja?"

"Kan je alsjeblieft je mond houden?"

Donna leek even na te denken.

"Sta je op het punt me te slaan?" Donna nam een stapje terug.

Ik glimlachte, en dat leek haar achterdocht te bevestigen. Ik oefende mijn gezichtsuitdrukkingen nooit, maar mensen zeiden me vaak dat mijn glimlachjes zo dodelijk waren dat ze kinderen nachtmerrie's konden bezorgen. Daarom was ook babysitten een grote nee-nee voor mij.

Donna nam wijs nog een stapje terug, haar ogen waren waakzaam toen ze naar mijn handen keek. "Goed. Doe vooral niets waarvoor je onstslagen zou worden... Zoals me slaan."

Ik glimlachte nog een keer, en Donna nam nog een stapje terug. "Je hebt genoeg vetlaagjes, waardoor de pijn vast dragelijk wordt."

Als Donna al bang was, en haar woorden bewezen dat ze dat was, viel van haar gezicht niets af te lezen. Haar uitdrukking was vlak en haar huid was niet bleker dan anders. Het enige dat haar verraadde was de blik in haar ogen. "Dit is het laatste wat ik gezegd heb. Laat me nu met rust en kom pas terug als je weer normaal bent."