Dienstmeisje gezocht

Hoofdstuk 13: Stinkende gevoelens

Wat vooraf ging

Andrea is arm en wordt ontslagen, ze gaat werken als dienstmeisje maar ontdekt dat haar baas haar aartsvijand Alec is. Hij belooft niets te zeggen tegen haar vrienden en alles gaat goed. Ze haten elkaar zelfs niet meer zo erg. Wanneer Bernadette gemeen is tegen Andrea komt Alec voor haar op. Later blijkt dat Bernadette verliefd is op Alec, en plots zit Andrea's kluisje vol rotte eieren. Dit kan niemand anders zijn geweest dan Bernadette, toch?

Hoofdstuk 13: Stinkende gevoelens

Die bitch Bernadette.

Het is grappig dat wanneer je iemand haat, alles wat die persoon doet ondraaglijk wordt. Kijk naar haar, ze eet die pinda's alsof ze de baas van deze school is. Burn! Oh, kijk, nu haalt ze haar vingers door haar haar, ze denkt zeker dat ze een model is of zo? Burn!

Ja, ja, ik weet het. Het is ergerlijk en frustrerend op hetzelfde moment. Je kan haar niet aankijken zonder geïrriteerd te worden, en dan word je boos op jezelf omdat je in een zielige bal negatieve energie bent veranderd.

Maar ik maakte geen grapje toen ik zei dat Bernadette een verotte ziel had. Kijk naar haar, ze was yoghurt en salade aan het eten in een schoolcafetaria. Wat voor zeventienjarige persoon eet salade en yoghurt en niets anders.

Triiiing. De pretentieuze bitches.

Ik keek haar aan met alle boosaardigheid die ik kon opbrengen. Ze opende haar perfect-gestifte mond langzaam en nam toen een super super super klein hapje salade, waar ze op kauwde zonder geluid te maken of haar mond te bewegen. Ik zweer het, ze moest wel een heks zijn. Ikzelf kon niet eten zonder ranzige geluidseffecten te produceren.

En ze at niet alleen salade, ze at het niet eens allemaal op!

What the hell. Hoe langer ik naar haar keek, hoe meer ik haar begon te haten. Ze gooide voedsel weg. Ik had mensen die hun voedsel niet respecteerden altijd gehaat.

Terwijl ze opstond en naar de uitgang begon te schrijden (met haar volgeling Cindy natuurlijk naast haar), fluisterde Hannah:

"Wat een bitch die Bernadette. Wie denkt ze wel niet dat ze is?"

"Echt dan! Echt daaaaan!" viel Tatiana Hannah bij, terwijl haar mond vol kaas en brood zat. "Volgens mij heeft ze anorexia!"

Ik deed alsof ik niet zag hoe het half gekauwde stukje kaas weer uit haar mond viel.

"Ik haat haar alleen al als ik haar zie," giechelde een ander meisje.

"Inderdaad. Ik wil echt zien hoe ze instort en huilt," zei Tatiana, terwijl ze probeerde subtiel het stukje kaas van de tafel te vegen.

"Zeker na wat ze met arme Andrea gedaan heeft," Hannah gaf een klopje op mijn rug.

Iedereen keek me afwachtend aan, maar ik kreeg geen woord uit mijn mond, dus grijnsde ik maar gewoon.

Hannah en Tatiana keken elkaar bezorgd aan. Fantastisch, nu denken ze dat ik getraumatiseerder ben dan ik echt ben.

De waarheid was, het incident met de rotte eieren was gestoord en ik was het er mee eens dat Bernadette een paar toontjes lager mocht gaan zingen, maar ik voelde me ook niet confortabel nu al mijn vriendinnen deden alsof ze een persoonlijk probleem hadden met haar. Het was mijn probleem, niet dat van hen.

"Maak je geen zorgen, Andrea," zei Hannah tegen me in haar vriendelijkste, bemoederlijkste stem. "Iedereen zal haar haten. We werken er nog aan."

"Ja, schattebout," Jenny glimlachte naar me. Ze was een rondborstig meisje, maar degene die haar als meisjesachtig wilde bestempelen, was extreem fout. Ze kon in feite tamelijk harteloos zijn. "Je moet het maar zeggen, en Bernadette gaat er aan."