Dienstmeisje gezocht

Hoofdstuk 10: Een niet zo hart-op-hart conversatie

Wat vooraf ging

Andrea is arm en wordt ontslagen, ze gaat werken als dienstmeisje maar ontdekt dat haar baas haar aartsvijand Alec is. Hij belooft niets te zeggen tegen haar vrienden en alles gaat goed, op school komt hij zelfs voor haar op als Bernadette erg gemeen tegen Andrea doet. Als Bernadette opeens bij Alec thuis is, wil Andrea weten waarover ze hebben gepraat, maar Alec wilt het niet zeggen, hij heeft het immers belooft. Andrea valt hem aan en ze belanden samen op elkaar onder aan de trap, waar Alec's moeder onverwacht opduikt.

Hoofdstuk 10: Een niet zo hart-op-hart conversatie

"M-Mam," Alec was half aan het kokhalzen en half aan het stotteren op dit moment. 'Ik... Uh... Ik was, uh... Andrea"

Hoewel Alec's moeder er behoorlijk intimederend uitzag, kon ik mijn ogen niet van Alec's gezicht houden. Ik had hem nog nooit zo nerveus gezien. Zijn handen hield hij voor zijn kruis en met zijn vingers was hij onnodig aan het friemelen. Die houding was zo grappig dat er een mini lach-aanval ontplofte in mijn mond.

Ik slikte hem snel in, maar Alec's moeder keek me al aan.

"Jongedame," merkte ze op.

Hoe moest ik haar noemen? Oudedame? Dame? O-hoge-machtige-uwe-hoogheid? Mijn brein kon niet meer goed functioneren.

Ze glimlachte koel. "Ik ben Victoria Worthington, Alec's moeder. Als je me nu zou willen inlichten wat voor relatie je met mijn zoon hebt."

Ze gebruikte zo'n moeilijke woorden dat het een tijdje duurde voor ik begreep wat ze me vroeg. Mijn brein, ondanks dat het bijna kapot was, begreep eindelijk haar vraag: 'Ben jij Alec's nieuwe vriendinnetje?'

"Nee-nee," zei ik, een zoete glimlach forcerend, "ik ben niet zijn vriendinnetje."

"Ze is niet mijn vriendin," Alec schudde ook zijn hoofd.

Alec's moeder haalde een perfect geëpileerde wenkbrauw op. Ik vroeg me af hoeveel ze betaalde om haar wenkbrauwen er zo... modellig uit te laten zien. "Word je betaald, dan?"

Ik knikte.

Op het zelfde moment schudde Alec woest zijn hoofd. "Ze wordt niet betaald, mam. Alsjeblieft!"

"Ze is aan het knikken," zei Alec's moeder. Ze draaide zich naar me om. "Je bent aan het knikken."

"Ik ben aan het knikken," bevestigde ik.

Er viel een gênante stilte.

Alec was de huid tussen zijn ogen aan het masseren, zijn ademhaling klonk scherp en pijnlijk. Alec's moeder keel me een tijdje geïnteresseerd aan, ook al was ik er vrij zeker van dat ik niets bezat dat haar zou kunnen interesseren.

En toen had ik het door.

Ik had het helemaal door.

Toen ze me vroeg of ik betaald werd, bedoelde ze iets anders.. Iets... Iets verschikkelijks verschikkelijk!

"Nee, Mevrouw Worthington!" bestrafte ik haar kordaat. "Nee, ik word niet betaald voor dat! Ik word betaald voor iets anders."

Ze glimlachte geamuseerd en spoorde me aan om verder te gaan.

"Kan je alsjeblieft stoppen met praten?" mompelde Alec zachtjes tegen me. En dan zei hij tegen zijn moeder. "Nee, mam, ze is gewoon een vriendin."

Alec's moeder knikte, de geïnteresseerde blik was weg.

"Waarom ben je zelfs naar huis gekomen?" vroeg Alec kort.

"Ik ben klaar met filmen. Kan je niet op z'n minst alsof doen dat je blij bent om je moeder te zien?"