Dienstmeisje gezocht

Hoofdstuk 7: Waarin het feestje wilder wordt dan verwacht

Wat vooraf ging

Andrea is arm en wordt ontslagen, ze gaat werken als dienstmeisje maar ontdekt dat haar baas haar aartsvijand Alec is. Ze wil niet dat hij ziet dat ze moet werken, maar hij ondekt haar toch. Hij bied haar honderd euro aan als ze wil werken op het verjaardagsfeestje van zijn zus. Andrea zegt ja.

Hoofdstuk 7: Waarin het feestje wilder wordt dan verwacht

Chaos was het eerste woord dat in me opkwam toen ik de deur van de Worthington's keuken opendeed.

Iedereen liep door elkaar met spullen in hun handen. Omdat Donna nu eenmaal zo rond was, zag ik haar makkelijk tussen de mensenmassa staan. Ze zat ballonnen op te blazen op een stoel, haar gezicht was rood en haar uitdrukking was een mengeling van geïrriteerdheid en woede.

"Waar wacht je op, Andrea? Kom me helpen!" bulderde ze.

Ik kwam terug bij mijn verstand en ging snel naast haar zitten. Er was nog zo veel te doen: de versieringen, de tafelkleden. En na de ballonnen moesten we ook nog de zetels en tafels verplaatsen, voor het geval de kinderen één of ander spelletje wilden spelen. Tikkertje ofzoiets.

"En zo maak je dus een taart," zei Gabriël toen hij opmerkte hoe ik naar zijn meesterwerk aan het staren was.

"Hoe heb je dat... dat ding gemaakt?"

"Gemakkelijk, Caffeïne, redbulls en slaaptekort," hij grijnsde breed en ik zag hoe hij geen seconde kon blijven stilstaan. Hij wipte van zijn ene voet op zijn andere.

"Ik denk dat je voortaan beter van die dingen afblijft."

"Oh, god, ja! Ik voel me alsof ik ga ontploffen in honderden kleine Gabriëlletjes en nog méér cakes ga beginnen bakken," zei hij terwijl hij op en neer bleef springen.

Ik schudde mijn hoofd en legde een hand op zijn schouder terwijl ik met hem mee lachte. En toen verstomde plots al het gekakel om ons heen.

"Daar komt ze," fluisterde Gabriël plechtig, "de kleine heks."

Ik probeerde niet op haar te letten, maar toen ik het kleine meisje de trap af zag komen, kon ik niet anders dan haar aangapen. Ze leek zo erg op Alec, ik kon hem zelfs herkennen in haar glimlach. Ze had dezelfde ogen als hij, een paar fonkelende groene smaragden met een schittering die nooit leek te verdwenen en haar neus was een klein beetje te groot voor haar verder perfecte gezicht. Het enige dat voorkwam dat ze een meisjeskopie van Alec was, was haar haar, dat lichtblond was.

Maar aan haar uitgroei te zien, was ze niet eens echt blond.

Ze droeg een mooi kleedje. Zoals Gabriël had voorspeld was het roze, en net iets te kort voor een dertienjarig meisje. Gelukkig was haar haar mooi opgestoken en had ze niet té veel make-up op.

"Alles is nog steeds een rommeltje!" piepte ze, en ik haalde onwillekeurig scherp adem. Vienna Worthington had een hoog stemmetje dat haar de mogelijkheid gaf om irritant te klinken terwijl ze niet eens haar best moest doen.

"Het spijt me, Mevr. Worthington, maar het feestje begint pas over drie uur," zei Donna.

"Dat boeit me niet! Ik wil dat alles perfect is! Dit is mijn laatste verjaardagsfeestje in de lagere school en ik wil dat iedereen achterover wordt geblazen!"

Ik probeerde hard om niet met mijn ogen te draaien. Ik moest ze nog maar sluiten en ik kon me al voorstellen dat Alec deze woorden zou zeggen, een paar jaar eerder.

"Als ik terug kom, wil ik dat alles klaarstaat!" ze krijste niet, maar met dat stemmetje klonk alles als een gekrijs.

"Zoals je wilt, meisje," gromde ik toen ze de deur uit was. Dit ging niet zo goed.