Till We Meet Again (On Going)

Chapter 11

Chapter 11

Lance's POV

Nakaabot na tayo sa kung saang chapter pero hindi ko pa naipakilala ang sarili ko. Pansin niyo? Tsk! Si author talaga!

*Inhale-Exhale*

Hello sa'yo na nagbabasa! Ako si Lance Ian Rodriguez Dela Cruz and everyone's calling me Lance. I'm a Civil Engineering student and a music lover. I love music and it defines my life. Music is everything to me. Hindi ako masyadong open-type guy. 'Yung tipong hindi naglalabas ng hinanakit sa mga kaibigan. Dinadala ko na lang sa kanta lahat ng feelings ko. Parang naging second bestfriend ko ang music. It's because para sa akin, everytime my words fail, music speaks louder for me. I have a band. It's my beloved Nameless Note.

Members ng Nameless Note.

*Lance Ian Rodriguez Dela Cruz-Lead Vocalist & Guitarist

*Jezriel Drake Sustiguer Rodriguez-Bassist

*Diether Shawn Lee Perez -Rhythm Guitar

*Sashi Drey Reyes Cabredo -Keyboardist

*Raven Ryan Garcia Tuazon –Drummer

Nang tumawag si Jezriel kaninang umaga, agad akong pumunta sa practice room para makapag-ensayo. May nag-invite daw sa amin para mag-gig.

----

Pauwi na ako galing sa school at bigla kong naalala 'yung dalawang makukulit na nangungulit sa akin kaninang umaga.

"Haha! Tutor? Mag-tuturo? Kaya nga engineering ang course ko at hindi teacher para hindi magturo." natatawang bulong ko sa sarili ko.

"Ma, si oppa, andito na." sigaw nang kapatid ko na rinig na rinig ko habang ipina-park ang sasakyan sa may garahe ng bahay.

Lumabas si mama para salubungin ako. "Anak, kumusta ang araw mo? Kumusta ang school mo?"

"Ayos naman po 'yung araw ko, ma. "Yung school ko? 'wag mo nang kamustahin 'yun, ma! 'Di ka naman niya kinakamusta eh. Hehe."

"Anak ko talaga oh, pilyo. Manang-mana sa ina." Sabi ni mama habang ginugulo ang ayos ng buhok ko.

"Dinner is ready! Dalian niyo eomma and oppa! Nagugutom na ako eh." Singit naman ng kapatid ko.

During dinner.

"Anak, ang tahimik mo ata ngayon? Kuwento ka naman. Kanina ko pa hinihintay 'yung kuwento mo eh."

"Kasi mama, kaninang umaga pagpasok ko ng campus, may dalawang first year students na babae na sobrang kulit. Gustong magpatutor sa akin sa math dahil 'di daw nila naiintindihan ang Math."

"Oh, eh anong problema doon? Turuan mo sila anak. Magaling ka naman eh."

"Mama naman, busy naman akong tao 'di ba? Hindi basta-basta ang pagiging engineer student ko. Plus, may mga gig pa kami ng Nameless."

"Kunsabagay anak. Pero, 'di ka ba naaawa sa kanila? Eh eto ngang kapatid mo eh medyo mahina rin sa math pero natuturuan mo. Bakit 'di mo na lang pagsabayin anak ang pagturo sa kanila? Malay mo, may sahod ka."

"Ma naman. Pera nanaman ang habol eh. Ewan ko ma. "di ko alam. Bahala na."

Kinabukasan.

"Hi kuya Lance!"

"Kayo nanaman?" sagot kong medyo badtrip kay Louella at Lei.

"Ayyy.. Masungit ka ata ngayon kuya. Gusto lang naming kulitin ka para pumayag ka nang mag-tutor sa amin sa math."

"Ayoko."

Bigla nila akong hinarangan at biglang nagpout ang dalawa.

Lumakad ako sa kabilang side at hinarangan muli ako at nagpout nanaman.

Sa pangatlong pagkakataon, iniwasan ko sila ngunit naulit ang nangyari.

at dahil mayroon silang taglay na irresistible cuteness,

"Haha! Sige na nga. Basta 'wag niyo na akong kukulitin. And one more thing, if you guys have time na pumunta sa gig namin, punta kayo ha."

Biglang sumagot naman si Louella. "Wow! May band ka po kuya? You sing po? Sige. Punta kami. Asahan mo kami roon ha?"

"Pupunta ka Louella? Aasahan ka niya doon? Eh 'di mo nga alam kung saan sila mag-gi-gig. Tss." Sagot ni Lei kay Louella.

"May point si Lei. Doon 'yung gig namin sa "Just You, Pangako Sa'yo Resto"

"ANO DAW?" gulat nilang tanong sa akin na halatang parang naguluhan sa mga nasabi ko.

"Sabi ko, sa Just You, Pangako Sa'yo Resto. Basta doon sa AngeloBuenavista-YnaMagaspa intersection. 6:30pm kami nag-i-start. Sige, mauna na ako."

Natatawa kong iniwang tulala ang dalawa. Mukhang nalalabuan pa rin sa mga sinabi ko. Nag-hang na ata mga utak noon.

-----

Sa ngayon, nasa resto na kami at naghahanda para sa gig. Tinotono ang mga instrumentong gagamitin, at inaayos ang stage habang wala pang masyadong tao sa Resto. Nang pumatak na ang alasais y media ng gabi ay sinimulan na ang tugtugan at kantahan. Nakatutok sa akin ang spotlight, hawak ko ang lead guitar at sinimulan ko nang i-play ang intro ng kanta.

Napatingin ako sa may pinto. Saktong may pumasok na babae. Familiar sa akin.

Ordinary song by David Pomeranz

Just an ordinary song
To a special girl like you
From a simple guy
Who's so in love with you

Inaalala ko pa rin kung sino 'yung babae. Familiar talaga eh. Very familiar.

I may not have much to show
No diamonds a glow
No limousines
To take you where you go

But if you ever find yourself
Tired of all the games you play
When the world seems so unfair
You can count on me to stay
Just take some time to lend an ear
To this ordinary song

Si "Siya!" Oo, 'yung babaeng nadulas sa market noong bumibili ako ng prutas noong may sakit si mama. Sa ngayon, para akong ewan. Sinusundan ko na lang siya ng tingin, habang tuloy parin ako sa pagkanta*

Just an ordinary song
To a special girl like you
From a simple guy
Who's so in love with you

I don't even have the looks
To make you glance my way
The clothes I wear
May just seem so absurd

But deep inside of me is you
You give life to what I do
All those years may see you thru
Still I'll be waiting here for you
If you have time
Please lend an ear to this ordinary song

Just an ordinary song
To a special girl like you
From a simple guy
Who's so in love with you...

Naka limang kanta lang kami noon at bumaba na kami sa stage upang makapagpahinga ng kaunti. Lahat sila, pumapalakpak at may iba nagsasabing "Isa pa! Isa pa!" Sigaw ko naman sa kanila, "Maya ulit mga dude!" sabay tawa. May iba, nakipagselfie agad. Pagkatapos ay kanya-kanya kaming pahinga. May mga lumalapit sa amin, at..