Encounter |Sope✔

8. Bölüm: "Anı"

Evden çıkma vaktim gelmişti. Artık gitmeli ve o ikisini alıp buraya getirmeliydim. Ben de kalacakları süre içerisinde şirkete gitmeyecektim. Önemli bir işim çıkmadığı müddetçe onlarla kalacaktım. Haesoo'nun odasına eşya kokmasın diye oda spreyi sıkıp odayı kilitlemiştim. Evde çalışanlardan birinin girmesini istemiyordum. Özellikle de Bayan Luna'nın.

Kısa sürede eve ulaşmış ve istemeden de olsa yüzümde oluşan gülümseme ile kapıyı çalmıştım. "Babam geldi!" Haesoo'nun kendisi gelmeden sesi bana ulaşmış ve bir süre sonra da kapı açılmıştı. Çiçekli mor bir elbise giymişti. Saçları örülmüş ve çeşitli tokalarla süslenmişti. Çok tatlı görünüyordu. Ben kızıma hayran hayran bakarken Hoseok iki bavul ile karşımda belirmişti.

"Haesoo montunu giy. Hava soğuk." Arabayla gidecektik. Pekte gerek yoktu. "Tamam baba." Haesoo Hoseok'un uzattığı montu giyerken ben diğer elinde olan pembe bavulu elinden almıştım. Bu Haesoo'nun olmalıydı.

Montunu giyen kızım ayakkabılarını da giydikten sonra elini tutmuş ve "Biz iniyoruz. Sen de arkamızdan gelirsin." Demiştim. Hoseok beni onayladıktan sonra Haesoo ile arabama doğru gittik. "Araban çok güzelmiş." O arka koltuğa otururken ben de bagajı açmıştım. "Araban değil arabamız Haesoo." Dedim. Beni duyabilmesi için sesimi yükseltmiştim.

Hoseok'ta elindeki bavul ile binadan çıkmış ve ağır adımlarla yanıma ulaşmıştı. Haesoo'nun bavulunun yanına kendi bavulunu koyduktan sonra arka kapıyı açtı. Ben de o sırada şoför koltuğuna oturmuştum. "Haesoo kay." Dedi Hoseok fakat o Hoseok'u dinlemedi. Arka koltukta yatıyordu ve kalkmaya niyeti yok gibi duruyordu. "Baba benim biraz başım ağrıyor. Oraya gidene kadar yatayım. Sen de öne otur lütfen."

"Az önce gayet enerjiktin. Hatta gideceğimiz yere kadar koşabileceğini söylemiştin." Bu ben gelmeden önce yaşanmış olmalıydı. "Ama baba." Rol yapmakta pek başarılı değildi kızım ama beni güldürmeyi başarmıştı. "Hadi Hoseok gel öne otur. Başı ağrıyormuş işte. Yatsın." Hoseok arka kapıyı örterek yanımdaki koltuğa oturdu. Arabayı çalıştırdım.

Hızlı gitmiyordum ama yavaşta değildim. Sadece acele etmek istemiyordum. "Annen ve baban sana karşı çıkmadı mı?" Dedi Hoseok. "Onlar benimle yaşamıyorlar ve sizin hakkınızda en ufak bir şey bilmiyorlar." Dedim. Bilmemeleri daha iyiydi. Annem öğrendiği an buraya gelir ve yakamızı bırakmazdı. "Bilmelerini istemiyorum. Onlara bir şey söyleme olur mu?" Dedi. Annem zaten Hoseok'u hiçbir zaman sevmemişti. Bu yüzden de söyleyerek herkesin canını sıkmak istemiyordum. Zamanı gelince öğrenmeleri daha mantıklı olurdu.

"Merak etme. Sen ve ben hazır olana kadar onlara bir şey anlatmamayı düşünüyorum." Haesoo dikkatle konuştuklarımızı dinliyordu. Aynadan kendisine baktığımı görünce anında gözlerini kapattı. Eliyle alnına dokundu. "Ay sanki başımın ağrısı geçti." Dedi mırıldanarak. İkimizinde bu numarayı yutmadığını gayet iyi biliyordu. Yine de devam etmişti.

Oturduğum yere gelmiştik. Hoseok arabadan inerken ben de Haesoo'nun kapısını açtım. "Buyrun hanımefendi." Diyerek Haesoo'nun parmak uçlarından tuttum ve onu arabadan indirdim. "Bavullar ne olacak?" Hoseok yanımızdan yürürken Haesoo anında onun elini tuttu. Bir aile gibi görünüyorduk. "İçeri girince çalışanlardan birine söylerim. O da getirir."

"Baba burası kocaman!" Haesoo heyecanla konuşurken içeri girmiştik bile. "Beğendin mi?" Dediğimde kızım "Evet çok beğendim!" Dedi. Daha odasını görmemişti. Çalışanlar bize garip garip bakarken onu hazırladığım odanın önüne getirdim. "Burası senin odan. Gidene kadar burada kalacaksın ve hep burası senin olarak kalacak." Diyerek kapının kilidini açtım. Haesoo dayanamayarak kapının kolunu indirdi.

Odayı gözleriyle binlerce kez taramaya başlayan Haesoo'nun arkasından ben ve Hoseok girdik. "Çok güzel! Bayıldım baba!" Kucağıma aldım onu. Bana sıkıca sarıldı. "Teşekkür ederim." İkimiz birbirimizi izlerken Hoseok'ta bizi izliyordu. Mutlu görünüyordu ama bu evin içinde gezdikçe mutlu olabilecek miydi bilmiyordum çünkü bu ev bizim anılarımızla doluydu.