In the Eyes of Love [HIATUS]

Chapter 20

Chapter 20: Heartbeats Per Second

THIRD PERSON's PoV

The school fest is finally on! Even when it's already afternoon, the school ground was still busy and the crowd was everywhere. Different tents and booths were already put up. Most of the crowd were students, both from inside and outside the school, at makikita ang mga ekspresyon ng pagkamangha, tuwa, at saya sa kanilang mga mukha. Maririnig rin ang ingay ng mga naghalo-halong musika na tumutugtog sa ere. 

"Uy Laszlo!" naistorbo si Laszlo sa kaniyang pagmamasid sa labas ng bintana habang nakasandal sa kaniyang upuan nang tinapik siya ni Butter sa likod. He turned to her.

"Ang tahimik ah, wala ka ba'ng balak lumabas? Wala namang pasok buong linggo eh." tanong ng dalaga, marahil napansin nito ang kaniyang pananahimik.

"Hmm, baka mamaya 'pag wala na masyadong tao." sagot naman ng binata at halata sa kaniyang boses ang tamlay.

"Ay. Alam mo, parang 'di ka okay." opinyon naman ni Butter.

"Ha? Siguro gusto ko lang muna mapag-isa." pagtatapat naman ng binata.

Si Butter naman ay nagsalita na rin, "Gano'n ba. Sorry ah, inistorbo pa kita. Nag-alala rin kasi ako, kasi most sa mga kaklase natin nasa school ground para mag-enjoy."

Matamlay na ngumiti ang binata sa kaklase trying to appreciate her concern and said, "Salamat ah, kahit hindi mo nakikita, I want you to know nakangiti na ako sa'yo ngayon as an appreciation."

"Walang problema. 'Nga pala, may sasalihan ka ba?" bigla ay naitanong ng dalaga.

Si Laszlo naman ay umiling bilang tugon, and said, "Wala. Siguro, i-o-observe ko nalang muna yung school fest ngayon para next year baka may maisipan pa akong salihan. Aside from that, my mother won't really let me go out too much in the crowd."

"Ah, I see. Sige ah, maghahanda na rin ako para sa performance ko. Sorry na-istorbo pa kita. Una na ako!" then she saw Butter going through the door, but before finally leaving may pahabol pa itong sinabi, "Laszlo, punta ka mamayang 2:00 sa orchestra hall ng cultural complex, magpe-perform kami!"

"O-okay." tugon naman ng binata.

"Aasahan ko yan!" after that, the classroom was filled with silence again. At nang natiyak na ng binata na wala nang tao sa loob ng kanilang classroom, he took a gaze outside the school again where the ambiance was evidently busy yet fun.

The truth is, he's been losing his cheer since the other day when his younger sister and father's death anniversary was remembered.

"...batang naging dahilan ng pagkamatay ni Enric..." he couldn't forget those remarks, in which all these time he's been enduring, and trying avoid.

Not too long when he noticed his own reflection on the glass pane. Upon looking at his masked face, hindi na niya napigilang mapapikit at sinubukang alisin sa kaniyang isip ang mga masasakit na salitang dinadala niya sa loob nang ilang taon. Sa huli, itinuon nalang niya ang kaniyang tingin sa labas ng bintana. 

Hindi pa nagtagal, tumunog ang kaniyang cellphone na nakatihaya lang sa kaniyang mesa. He looked below, and there he saw a message coming from Miyaka. Tahimik niya muna itong tinignan, nagdadalawang isip na buksan ito, pero sa huli, binuksan niya ito at binasa. 

From Miyaka

        Ilang araw mo na akong hindi kinakausap, hindi ko na matiis kaya nag-text na ako. Sana hindi ka na galit. Please do le'me know by attending to the exhibit hall this 1:00 in the afternoon. May entry ako, I hope to see you there. Kausapin mo na kasi ako, please? (with pa-cute na emoji)