O günden sonra Ömer'i en son dükkandan çıkarken görmüştü. Bütün gece terasta onu beklemis fakat hiç eve geldiğini görememişti. Merak etmişti, önemli bir şey olduğu kesindi.
Aradan günler geçmişti. Fakat günler geçtikçe bir türlü Ömer'i yakalayıp ne olduğunu soramamıştı. Çünkü sürekli ondan kaçıyordu Ömer. Uzak duruyordu bir nevi. Defne'nin aklında ise 'acaba yeni Barkod'u öğrendi mi?' sorusu dolaşıp duruyordu.
Bu sabah belki Barkod'a giderken yakalarım düşüncesi ile erkenden kalkmış, hazırlanmıştı fakat firari küpesi yüzünden bütün takı kutusunu alt üst etmekteydi.
"Yaa neredesin hadi çık uğraştırma beni!......Offf Ömer gidecek ben bulana kadar........ Çıkma tamam mı?!! Çıkma bir yerden takmayacağım seni! Hee sakın yarın öbür gün ortaya çıkayım deme direk çöpe atarım!"
Küpesinin eşini bulamayınca kulağındakini de çıkartıp takı kutusuna sinirle fırlatıp yatağının üzerindeki çantasını eline alıp aşağı indi.
Ocağın altını kontrol ettikten sonra dilsiz uşakta asılı olan montunu alıp giyerken ayak sesleri duyması ile başını eğdi. Sonja, Defne'nin ayaklarının önünde çökmüş masum masum bakıyordu. Defne, onun bu bakışlarına kayıtsız kalmayarak eğilip kulaklarını okşamaya başladı.
"Oğlumm, biliyorum çok ihmal ediyorum seni. Ama söz telafi edeceğim. Küsme bana tamam mı?"
Sonja kuyruğunu sallayıp, sessiz şekilde havladıktan sonra Defne başına öpücük bırakıp, sıvazladı.
"Canımm benim."
Tekrardan ayağa kalktıp çantasını eline aldıktan sonra bir elini havaya kaldırarak konuşmaya başladı.
"Sakın anne evde yok diye dağıtma ortalığı tamam mı oğlum? Bak maman orada, oyuncakların orada, uslu uslu oyna. Yaramazlık yok değil mi?..... Oyyy aferin oğluma."
Sonja'nın havlamasına karışlık öpücük atarken daire kapısını açtı. Yüzüne vuran soğuya karşı içi ürpersede derin bir nefes alıp kapıyı kapattı ve bahçe kapısına doğru ilerledi. Bahçe kapısını de açtıktan sonra etrafa bakındığında Ömer'in ilerlediğini gördü. Hemen seslenerek arkasından ilerlemeye başladı.
"Ömerrr!"
Ömer hiçbir tepki vermeden adımlarını hızlandırınca Defne olduğu yerde kalıp öylece arkasından baktı. Aralarında fazla mesafe yoktu, duymaması imkansızdı. Ama neden böyle yaptığına dait en ufak bir fikri bilgisi yoktu.
"Offfff!"
Oflayarak çantasını omzuna astığında yavaş adımlar ile ilerlemeye başladı. Barkod'da konuşurum düşüncesi ile giderken gözüne sol taraftaki ev dikkatini çekti. Kiralık yazısı gitmişti, pencelere açıktı. Temizlik yapıldığı belliydi. Muhtemelen yeni biri geliyordu. İyi biri olmasını düşünürken birden kendine geldi.
"Amann Defne! Sanane yani kimse kim? Böyle oyalanırsam yeniden kaçıracağım Ömer'i. "
Deyip başını evden çekerek Barkod'a doğru ilerlemeye devam etti.
~
"Günaydın abi hoşgeldin."
"Günaydın. Hoşbulduk, Kerem."
Diyerek etrafa bakındı. Bütün eşyalar toplanmıştı. Eski hâlinden eser yoktu Barkod'un. Verilen sürenin sonu gelmişti artık. Tamamen kapanıyordu ve bu işleri de bırakıyordu Ömer. Annesi, kardeşi ve Cantuğ ne kadar itiraz etseler de doğrunun bu olduğunu söyleyip kararından dönmemişti. Çünkü kimseyi kendisi ile birlikte çıkmaza sokmazdı.
