"ÖMERRĞĞ! ÇIK DIŞARI ÖMERRRĞĞ!"
Ömer duyduğu ses ile ayağa kalkıp pencerenin yanına ilerledi. Perdeyi kenara çektiğinde gördüğü kişi ile şaşırdı. Çünkü kapısında baya zil zurna sarhoş Defne vardı. En son giderken bu kadar değildi, demek ki yeniden içmişti çünkü ayakta bile duramıyor sürekli bir sağa iki sola adım atıp sallanıyordu.
"ÖMERRĞĞ! ÇIK DIŞARI DİYORUM SANA HEMENNN ŞUANDA BU GECE!!"
Defne denge de durmaya çalışarak yukarı baktığında Ömer'i görünce gülerek işaret parmağını sallamaya başladı.
"ÖMERRĞĞ GİZLİ GİZLİ BAKMA HEMEN GELL YUKAR-- ayy yukarı değildi ya. Neresiydi? Heh aşağı! AŞAĞI GEL HEMEN!!!"
"Şşttt Defne! Sus tamam geliyorum!"
Ömer hızlıca etrafa bakındığında birkaç kişinin cama çıktığını görünce hemen geri çekilip hızlı adımlar ile kapıya ilerledi. Ayağına alelacele ayakkabılarını giyip kapıyı açtığında Defne yanında ki duvara yaslanıp gülmeye başladı.
"Defne? Ne yapıyorsun? Tüm sokak ayağa kalktı resmen."
"AAA BELİSSSSS! NABBBERR?"
"Beliz mi?"
"SEN GİT ABİN GELSİN. O GELMEDEN ASSSSLA GİTMEM! ÖMERRĞĞ!!! ÇIK DIŞARI ÖMERRRĞĞĞ!!"
Yaslandığı yerden doğrulduğu sırada düşecek iken Ömer hızlı refleksi sayesinde hemen onu belinden tutup kendine çekerek ilk etrafa bakındı, sonra da Defne'ye döndü.
"Defnee, benim ben! Ömer."
Defne kaşlarını çatarak yüzünü hafif geri çekip baktı. O yüzünü incelerken, Ömer de onu inceliyordu. Sarhoşluğun etkisinden küçülen gözleri, kızarmış yanakları ile o kadar tatlı duruyordu ki onu öpmemek için zor tutuyordu kendini.
"YAA! Upss! Bağırmak yoktuğ! Taaamm anladım. Ne diyecektim ben?...... Heh ya sen nasıl bir şeysin. Sağdan bakınca Belisss, soldan bakınca Nalan anne, ortadan bakınca kalbimi çalan hırsısss!"
Ömer onun bu dediklerine gülerken Defne'nin 'Nalan anne' demesinde takılı kalmıştı. Acaba sarhoşluktan dolayı mı yanlışlıkla dedi diye düşünse de yine de duymak hoşuna gitmişti.
"Nalan anne mi?"
Diye dayanamayıp sordu. Defne kıkırdayarak belindeki ellere rağmen olduğu yerde birkaç adım atıp tatlı tatlı konuştu.
"Evvettğ! Sonuçta şuan şeyğ olsa da.... kısgın olsa da o benim annem olacak ben kafaya taktım!"
Ömer duydukları ile kocaman gülumserken bir elini Defne'nin yanağına koyup yavaşça okşadı. Yemekten dönerken ne kadar umudunu kaybetmişti, Defne'yi kaybettiğini düşünüyordu. Fakat bu güzel prenses ona gelmişti. Tüm yaptıklarına rağmen.
Defne'nin yüzünün buruştuğunu görünce eliyle yüzünü kaldırıp kendisine bakmasını sağladı.
"Defne? Ne oldu?"
"Ayyğğ böbreğim bulandı."
Diyerek karnını tutuyordu. Ömer dudağını ısırarak karşısında baygın gözler ile bakan Defne'ye göz kırptı.
"Böbreğin mi bulandı?"
"Evvvett. Bir kere miğğde bulanıyorda niye böbrek bulanmıyor Ömerrğğ?!! Belkim benim böbreğim bulanmak istiyor! Olamass mığ?!!"
"Tamam prenses senin böbreğin bulansın madem, kızma hemen. Hadi gel ben sana bir kahve yapayım. Kendine gelirsin."
"Cıkss!"
