Sensizliğimin İlk Şiiri

Yokluğunda..

Şimdi size yazacağım şiirler  on altı yaşındaki Zeynep adındaki  bir genç kızın hikayesi.. Platonik aşkın sonuçları.. Ve yaşayamadıklarına sitem ettiği ve her daim özlediği kişiye yazdığı  şiirler.. O şiirler   bazen aşkla bazense nefretle dolu....
Onun umutları.. Onun hayalleri.. Saklı şiirlerde...
Her şiirde kendinizi bulmanız dileğiyle iyi okumalar..
YOKLUĞUN...
Sana yazmayı unuttum yokluğunda...
Hep boş duvarlara konuştum...
Yalnızlığımla boğuştum,
Ama sen yine yoktun...
Sol yanımda devrim, hayatımda evrim yapmıştın..
Sen ki beni benden aldın,
Hep sen yaptın ...
Ben her gece hayalinle uyur oldum,
Sen vardın ama yoktun..
Senin hayalinle kalbimi avuttum...
Ve bir sabah kalktığımda seni öldürürdüm kafamda ve senden kalan herşeyi..
Sana yazmamam gerekirdi biliyorum,
Ama ne yapayım dayanamıyorum..
Başkasına yazıyorum her defasında sana yakışıyordu..
Her daim sana çıkıyor yolum...
Hayallerim,ımutlarım, hep senden geçiyor bir daha gelmemek üzere...
Gitmek zayıfların işidir sevgilim...
Ben gitmiyor uğruna savaşmayı herşeye tercih ediyorum...
Umutlarımı, hayallerimi uğruna harcıyor sana koşuyorum...
Ama ben artık yoruldum..
Her daim sana koşmaktan..
Gözlerinin içine bakıp susmaktan...
Sana bir türlü ulaşamamaktan..
Sevgili artık yormasan, ödün vermesen yokluğundan, koşturmasan arkandan birazda beraber yürüsek ya...?
Zeynep her gece onu şiirleriyle anlatmaya başlamıştı..
Onu 3 yıl 8 ay 1 hafta önce görmüş ve ona karşı bir aşk beslemişti... Bunun bir aşktan daha öte olacağını  tahmin ediyordu... O yoktu ve yokluğu soğuktu.. Ona yazdığı  şiirleri kimse görsün istemiyordu.. Çok mutlu  görünen bir kız çocuğu olarak büyümüş çektiği acılar ona kahkaha bile attırmış ... Zeynep ,  yazınca kanıyordu, içine atıncada patlıyor... Okulda ona şiir yazıyor her daim köşede sessizce onun gelmesi için dua ediyordu.. Zeynep  AŞKI ONSUZ YAŞIYORDU!