Sensizliğimin İlk Şiiri

Dünyanın Dönmesini Anladım Da Ya İnsanlar...?

Dünya döner azizim..
Ama neden insanlar aşağılık dünyaya benzer..
Etrafıma bakıyorum..
Dünyadan çok insanlar dönüyor.. Sen gibi..
Gidişinle götürdüğün ben gibi..
Var ama yok gibi...
Umudunu yitirmiş bekleyenler gibi..
İsimsiz bir kitap..
Redifi, kafiyesi olmayan bir şiir gibi..
Yalnızlık gibi..
Sıcak ama soğuk sanki..
Bilmiyorum be sevgili..
Kelimeler kifayetsiz anlatmaya..
Takatim kalmadı şu aşağılık dünyaya!
Dört bir yandan sen eserken gönlüme..
Ya da ben estiğini sanarken..
Döndün ya sanada helal olsun..
Yine çektirdin bana EYVALLAHI acılarıma ve yalnızlığıma..
Uzaktan sevmek ya benimkisi..
Sen milletin yakınıyken ben senin en uzağındım ya hani...
Gözlerine bakarak susmayı..
Sen ise ben tam konuşacakken susturmayı öğrettin..

Ama emin ol yokluğun kadar zalim..!

Yalnızlığım kadar düşüncesizsin..

Sen artık sen değilsin..

Sanki bir başka bedendesin!

Gidişinle yalnız bıraktın beni ama ben ruhumu satacak kadar yalnız değildim!

İç sesimle konuşmayı öğrendim..

Acı acı kahkahalar atmayı öğrendim..

Gülüşlerimiz eyvallahı saklamayı öğrendim..

Ama kalemime bir türlü ayar veremedim..

Seni yazdıkça güçlendim...

Ama en çok ne acıtıyor biliyor musun?

Bilmezsin zaten..

En çok sana yazdıklarım senden başka herkes okuyor ya en çok o koyuyor bana...

Defalarca ağlatıyor..

Gözyaşlarıma boğuyor...

Yastığımda boğuştuğum o soğuk geceleri yazdırıyor..

Seni yazdırıyor...

Dönen dünyayı..

Esip geçen eylülü, ve hâlâ etkisinde kalan beni..

Dünya döner de ya insanlar..?
İnsanlara güvenmiyorum artık.. Onlarda uzak bir yerde yaşamak, yaşlanmak istiyorum ve yanımda sen ol istiyorum..
Çok şey istiyorum biliyorum ama bırakda aşkına doysun bu kalp.. Sensizliğe çok yandı zaten..
Gel sevgilim beni bırakma sensiz... Ellerimi bırakma kimsesiz..