Zeynep, büyüklerin sevebileceğine inanmıyor..Sürekli sitem ediyordu ..
Zeynep, onu çok seviyor fakat açılamıyor..
Onun başkasını sevebileceğini düşünüyor ondan her ne kadar kaçsada,ONUN BAKIŞLARINDA TUTSAK KALIYORDU...
VE YİNE KONUŞMAK YERİNE KALEMİ TERCİH EDİYOR YÜREĞİNE...
Bir iç çekti ve başladı yazmaya...Büyüklerde sever mi gerçekten?
Küçükken daha çok mutluyken..
Neden büyüdüm ki ben?
Çıkmaz oldum dert dolu sahnelerden...
Her seferinde ele verdim duygularımı..
Yalnızlığımın verdiği gözyaşlarımı...
Peki ya büyüklerde sever mi gerçekten?
Zaman akıp geçerken...
Seni bana kimse getiremezken...
Ömrümüz tükeniyorken...
Geçen her gün seni kaybediyorken...
Söylesene be sevgili
Sende sever misin beni yeniden?
Yeniden dediğinin farkına varmıştı ama neden yeniden demişti ki? Kendinde değildi ne yapacağını bilmiyor..
Annesinin hastalığından dolayı ve içine kapanıklığından dolayı kendine ve derslerine zaman ayıramıyordu..
SENİ SEVERKEN DÜNYA DURUYOR... AMA ZAMAN YERİNE SAYMIYOR...
GEÇİYOR..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sensizliğimin İlk Şiiri
PoetrySen Ki Sessizliğimin İlk Şiiri .. Yalnızlığımın tek şahidisin..