Sensizliğimin İlk Şiiri

Mutluluk...

Mutluluk diyor bir dost..
Harfler tanıdık ama kelime ağır bana...
Mutluluk  diyor bir dost..
Ve sonrasında aşk diyor..
Çok zıt kelimeleri aynı mısrada nasıl kullanabilir anlam veremiyorum...
Oysa ben " aşk" deyince..
Ardından binlerce şiir, kitap ve yalnızlık gelir!
Aşk deyince azizim dört duvar gelir...
Mutluluk denince hayaller...
Bir zamanlar senin içinde olmadığın o masum hayaller...!
Sitemkar yazıyorum diye kızma bana..
Darbeyi yediğim ilk insan  olduğun insan olduğunu sanma...
Senin gibi bu dünyada milyonlarca..
Her defasında her şiirde anlattığım gibi "Ah yalan dünya! " diyesim var yine..
Ama ilkin düşünüyorum..
Cevapsız kalıyor sorular..
Nefesim kesiliyor..
Sen geliyorsun  o hiç yakışmadığın lâkin hep orada bıraktığım yere...
Kalbime!..
Aklıma geliyorsun bir gece yarısı..
Nefesim kesiliyor uyuyamıyorum..
Senin hayalinle kalbimi avutuyorum..
Ne kadar bakmasamda bu yana..
En  çok hayallerime yakıştığın için seviyorum seni..
Şiir yazarken merak ediyorum demiştin..
Nasıl yazıyorsun diye ..
Anlatayım sana...
Ben yokluğunu kirletiyorum alkol - sigarayla..
Çayımı doldurup umutla bekliyorum..
Biraz insafsız oluyor yokluğun..
Duvarlar üzerime üzerime  geliyor...
Artık şarkılar avutmuyor...
Hiç bir şarkı  anlatmıyor seni bana..
ŞİİRLER ANLAMINI YİTİRİYOR BENİM KOCA AŞKIM.. SENİ İNSAFSIZLIĞIN KARŞISINDA...
VE BEN SENİ YAZIYORUM BİR UMUTLA..
MUTLULUK DEME BANA HARFLER TANIDIK AMA KELİME ÇOK  AĞIR BANA..

Çok yorgundum yine evde bir kargaşa vardı.. Bense hâlâ  kendi odamdaydım..
İçime atmaktan yoruldum...
Bazen ölsemde bitse bu çile diyorum  ama olmuyor..
Hayat bana o imkânı vermiyor..
Mutluluk kelimesi ağır geliyor..
Ve artık kısa bir süreliğine ölme vakti..
Görüşmek üzere yalnızlığım...