Nieuwe kansen

009

Pov John (vader Victoria)

Verbaasd keek ik naar de jongen die nog steeds bij mijn dochter aan het bed zat.

Hij verliet alleen haar zijde als hij naar het toilet moest en als hem werd gezegd dat hij iets moest eten (vooral van zijn vader).

Diep van binnen had ik spijt van wat ik Victoria heb aangedaan, maar ik zou nooit genaden tonen aan mijn dochter.

Op een dag weet ze waarvoor we dit gedaan hebben. Ze zal die hardheid nodig hebben.

Waarom? Dat kan ik je niet uitleggen. Het is veel te ingewikkeld om het zo onder woorden te brengen, maar ik ben er vrij zeker van dat jullie het nog wel te weten komen.

Ik werd uit mijn gedachten gehaald toen een schaduw over me heen viel. Verbaasd keek ik op. Een dokter stond met een glimlach voor me.

'Zoals het er nu naar uit ziet,' begon de dokter, 'zal ze volledig herstellen van haar hooffwond. De eerste dagen zodra ze wakker wordt, moeten rustig zijn met zo min mogelijk stress. Anders is het mogelijk dat ze overbelast raakt en de kwalen die ze nu heeft, dat die dan blijvend zijn.'

Ik knikte licht. Wat kan die man veel praten zeg. Zeg dan gewoon: "Met uw dochter komt het goed, alleen rust voor een paar dagen en dan is het goed."

Die kwalen komen toch niet terug. Daar was ik stellig van overtuigd.

Ik keek naar de jongen die blijkbaar in slaap was gevallen op het bed. Ik vroeg me af of wat ze voor elkaar voelen, echt is.

Opeens veerde de jongen op. Een glimlach werd zichtbaar op zijn gezicht. Dat kon ik zien omdat hij zich voor de helft had omgedraaid.

'Vic!' zei hij opgelucht.

Meteen richtte ik me op. Ik liep naar de deur van de kamer en bleef daar staan. Ze had haar ogen geopend, maar aan haar lichaamshouding te zien, kostte het haar heel veel moeite.

Haar ogen keken mij opeens recht aan. Haar glimlach was meteen weg, wat ik zelf best jammer vond, aangezien ze nooit lachtte of glimlachte als ze bij ons is.

Ook de jongen draaide zich om. En ook bij hem veranderde zijn gezichtsuitdrukking.

Zuchtend draaide ik me om en liep de kamer weer uit. Misschien is het verstandig om ze voor nu met rust te laten en ze straks misschien aan te spreken.

Pov Newt

Nog even verbaasd keek ik de vader van Victoria na. Hij was wel erg raar bezig, al zei ik het zelf.

Vicotria keek me weer met een glimlach aan.

'Gaat het?' vroeg ik bezorgd toen ik de pijn in haar ogen zag.

'Ja,' zei ze schor, 'alleen hoofdpijn, meer niet.'

Ik knikte naar haar en schoof mijn stoel nog wat dichter naar haar toe. Voorzichtig pakte ik haar hand vast.

'Hoelang ben ik buiten westen geweest?' vroeg ze toen.

'Zes dagen,' zei ik na enig aarzelen. 'We wisten niet zeker of je wakker zou worden of niet.'

Ze knikte alleen maar. Ik moest grijnzen toen ik merkte dat ze een gaap onderdrukte.

'Ga nog maar even slapen,' fluisterde ik zachtjes. 'Er zal niets met je gebeuren.'

Gapend sloot ze haar ogen en binnen enkele tellen was ze al vertrokken naar dromenland.

Ik bleef maar naar haar kijken. Ze zag er beeldschoon uit als ze sliep en het maakte me heel blij als ik haar zag lachen.

Ik wilde opstaan toen ik wen hand over mijn mond voelde. Een felle piknscheut trok door mijn heup. En voordat ik me kon verzetten, werd alles zwart.

Die cliffhanger moest gewoon, ik kon het niet laten ;p
Het spijt me dat het zo lang duurde...
Hope you like it also
Groetjessss