Nieuwe kansen

023

Pov Victoria

Woedend en met tranen die maar naar beneden bleven stromen, pakte ik een grote weekend tas in met allemaal kleren. Ik keek niet eens wat ik er allemaal in deed. Ik wilde hier gewoon zo snel mogelijk weg.

Ik had kwaad beneden aan de keukentafel tegen hem geschreeuwd en geen sorry gezegd. Dit was trouwens onze eerste echt ruzie. Ik was niet van plan om het meteem met hem goed te maken.

*Flaseback*

'Newt,' mijn stem was vol van ongeduld. 'Je verteld me niet alles. Ik merk gewoon dat je iets voor mij achter houd.'
'Dat is niet waar!' bracht hij er snel tegenin. Té snel. Ik zag dat zijn ogen schuldig stonden en zijn lichaam wat meer naar beneden zit gezakt dan normaal. 'Luister nou,' smeekte hij me. 'Ik heb je alles verteld van wat er gebeurt is. Waarom geloof je me niet?'
'Omdat ik aan je houding en schuldige ogen kan zien dat je nog wat achter houd.' zei ik na enige tijd. 'Wat kan daar gebeurt zijn dat het zo erg is dat ik het niet mag weten?'
'Gewoon!' riep Newt uit. 'Hou nou toch eens op! Bemoei je met je eigen leven!'
Geschrokken hield ik mijn adem in en wendde mijn blik af. Tranen ontstonden in mijn ogen. Zijn woorden hadden als een mes in mijn hart gestoken. Snel veegde ik een traan weg die over mijn wang naar beneden viel.
'Ik wil er niet over praten,' gromde Newt terwijl hij de spulen begon op te ruimen. Hij keek me niet eens aan. Wat mijn tranen nog meer liet stromen.
'Waarom kun je het me niet gewoon vertellen?!' riep ik kwaad naar hem terwijl hij met zijn bord naar de keuken liep.
'Ik moest me bewijzen, oké?' schreeuwde Newt ook kwwad terug. 'Ik moet verdomme aan die baas bewijzen dat ik lef had.'
'Wat heb je gedaan?' vroeg ik met zachte stem. Met geen mogelijkheid lukte het me om mijn stem harder en bozer te laten klinken. Nu klonk mijn stem alleen maar kwetsbaar en breekbaar.
'Ik...ik....eh...'
'Zeg het nou maar gewoon!' zei ik harder dan zonet.
'Ik heb het met een werkneemster moeten doen, oké!' riep Newt gefrustreerd uit. 'Ik heb het verdomme met een werkneemster moeten doen.'
Ik voelde hoe het bloed uit mijn gezicht weg trok. Tranen gleden over mijn wangen. Zonder wat te zeggen rende ik zo snel mogelijk van tafel naar boven. De slaapkamerdeur deed ik opslot en was toen begonnen met die weekendtas inpakken.

*Eind flasback*

Hoe had hij dat nou kunnen doen? Waarom had hij überhaupt ja gezegd tegen jet feit dat hij dan met een andere vrouw naar bed moest. Hij had toch ook gewoon nee kunnen zeggen?!

'Vic?' zijn stem klonk zacht door de deur heen. 'Vic... Doe alsjeblieft die deur open en laat het me uitleggen...' Hij klopte zachtjes op de deur toen ik niet reageerde. 'Vic... Toe nou. Je kan me niet nergeren.'

Moet jij maar eens opletten, dacht ik grimmig. Ik had al mijn spullen in de tas gestopt en stond op. Stil liep ik naar de deur en draaide hem van het slot. Meteen vloog de deur open, maar snel dook ik onder zijn armen door en liep de kamer uit.

'Vic!' Zijn hand omklemde mijn pols. Hij draaide me om en trok me tegen zich aan. 'Het spijt me echt heel erg, Vic. Ik had het nooit moeten doen. Ik heb er echt zo veel spijt van.'

Zonder wat te zeggen draaide ik me van hem af en trok me los uit zijn greep. 'Flikker toch op!' siste ik kwaad naar hem. 'Denk je nou werkelijk dat ik je vergeef als je sorry zegd?!'

Ik kon aan zijn gezicht zien dat hij dat echt had gedacht. 'Jij ben echt onmogelijk!' schreeuwde ik hem vol in zijn gezicht. 'Dat je dat werkelijk van me dacht!' Het verdriet dat ik had gevoeld maakte nu plaats voor pure woede.

Ik pakte mijn weekendtas strakker vast. 'Ik ben weg hier.' Met stevige passen liep ik naar de deur. Voordat ik bij de deur was werd ik alweer achteruit getrokken.