Nieuwe kansen

031

Pov onbekend

Wankelend op mijn benen probeerde ik het huis te vinden waar mijn enige familie nog zou moeten wonen. Pijnlijke steken trokken door mijn lichaam heen bij elke stap die ik zette. Bloed wist zich een weg te banen tussen mijn vingers door, over mijn shirt naar beneden. Op het nippertje was ik ontsnapt aan de mannen die me al maanden lang achter volgden. Nog nooit hebben ze me zo dicht op de hielen gezeten. Ik hoopte voor nu dat ik mijn familie kon bereiken en daar voor een tijd veilig zou zijn.

Een opluchting vloeide door mijn lichaam toen ik de straat van mijn nichtje in liep. Ze waren pas verhuisd en ik had ook te horen gekregen via de radio op het nieuws, dat haar moeder was vermoord door terroristen en dat ook haar vader niet terug zou komen. Hopelijk was ik niet diegene die het haar zou moeten vertellen, van haar vader natuurlijk, omdat ze er bij haar moeder zelf bij was.

Ik merkte dat lopen steeds moeilijker en moeilijker werd. De wond in mijn buik eiste steeds meer van mijn energie. Omdat ik nog een aardig eind moest lopen, probeerde ik mijn kleine telefoon uit mijn zak te halen. Jammer genoeg ging dat niet zo makkelijk als ik gedacht had.

Na lang prutsen had ik hem eindelijk in mijn handen gekregen. Ik moest haar bellen, aangezien ik niet precies wist waar ze woonde. En zeg nou zelf, het zou heel raar zijn om voor het verkeerde huis te staan. Vooral in mijn toestand. Met mijn bebloedbare vingers lukte het me om haar nummer van haar telefoon in te tikken.

Mijn handen trilden terwijl ik mijn mobieltje tegen me oor hield. Ademen werd steeds zwaarder, maar ik wist dat ik moest volhouden. 'Hallo?' hoorde ik een onbekende stem vragen. Ik kan me niet herinneren dat ze iemand had die nu nog bij haar woont. Misschien is het een huisgenoot, of haar vriendje?

'Is dit de telefoon van Victoria?' vroeg ik meteen, zonder hallo terug te zeggen of elk andere vorm van goeiendag zeggend. 'Ik moet weten waar ze woont. Ik heb haar hulp nodig.'

'Wie ben jij?' riep de jongen, die ik nu duidelijk kon onderscheiden, gefrustreerd. 'En hoe kom je aan haar nummer?'

Zuchtend strompelde ik verder. 'Vertel het me alsjeblieft.' smeekte ik hem. 'Ik heb haar hulp nodig. Zij is de enige familie die ik nog heb. Ik heb haar hulp nodig....' Mijn krachten waren bijna tot het einde. Laat hem luisteren, me vertrouwen en helpen...

Ik zakte neer op het koude asfalt van de stoep, precies voor een groot landhuis. De deur werd open gegooid. 'Jayden! Hou vol!' riep mijn nichtje bang en bezorgd. 'Newt, bel een ambulance! SNEL!'

Zwarte vlekken verschenen in mijn ogen, deden mijn wenkbrauwen fronsen, in de hoop dat de vlekken weg zouden gaan, maar daardoor werden ze alleen maar erger. 'Jayden, hou vol,' sprak Victoria, ik hoopte dat het Victoria was, me streng toe. 'Waag het niet om nu op te gaan geven!'

In de verte hoorde ik een ambulance aan komen rijden. Maar ik wist dat ik nog erg mijn best moest doen om mij in leven te houden. De zwarte vlekken slokten me op net voordat de ambulance de straat in reed.

Heeyyy allemaalll

I know, het is lang geleden maar daar wil ik verandering in brengen. Ik beloof jullie dat ik vaker ga updaten, maar ik heb besloten om de hoofdstukken van 500 woorden te updaten.

Wat vinden jullie van Jayden tot nu toe???

groetjesssss