Nieuwe kansen

024

Pov Victoria

Zonder wat te zeggen keek ik Newt aan. Dit had ik niet verwacht... Ik was totaal verbijsterd en mijn tong verloren.

Het was niet zijn schuld van wat er was gebeurd, maar toch. Een deel van mijn lichaam had hem nog niet vergeven van wat hij had gedaan en ik voelde me teleurgesteld, maar ook boos.

Gewoon boos, niet woedend of razend, nee ik was gewoon boos op hem. Waarom had hij niet gewoon een andere baan gezocht en had hij die aangenomen?

Nog steeds had ik geen woord gezegd. De spanning tussen ons leek wel met de minuut te stijgen. Newt bewoog onrustig naast me op de bank.

'Waarom zeg je nu niets?' vroeg hij zacht toen het een hele lange tijd stil was geweest. Hij keek me niet aan, het leek alsof de kleine tafel voor hem, veel interessanter was dan ik.

Ik wist dat de woorden niet aanvallend bedoelt waren, maar toch kwamen zijn woorden bij mij in het verkeerde keelgat terecht.

'Wat zou ik dan moeten zeggen?' snauwde ik naar hem. 'Wat valt er in vredesnaam te zeggen. Ik heb naar je geluisterd en ik heb gewoon tijd nodig. Zou jij een antwoord weten of iets te zeggen hebben als diegene waar je heel veel van houd, zijn verhaal uit legt en na nog geen minuut vraagt waarom diegene geen antwoord geeft?!'

'We zitten hier nu al een half uur,' mompelde Newt zacht. 'Zonder iets te zeggen,' fluisterde hij er nog zachter achteraan.

Zuchtend legde ik mijn hoofd in mijn handen. 'Wat verwacht je nu van mij?' vroeg ik zacht. 'Dat ik je vergeef en we doorgaan alsof er niets gebeurt is?'

'Nee, maar-'

'Want dat kan ik niet, Newt,' Met betraande ogen keek ik naar hem op. Waarom huilde ik toch zo veel de laatste tijd? Ik wil helemaal niet janken voor zijn ogen. Ik wil me juist sterk houden. 'Ik kan dit niet zomaar achter me laten.' Mijn stem brak aan het einde van de zin.

'Ik verwacht ook niet meteen dat je me vergeeft,' zei Newt zacht. Hij pakte mijn handen vast en kneep er zacht in. 'Ik hoop alleen dat je er over na wilt denken om me te vergeven.'

Ik opende mijn mond om antwoord te geven, toen de bel door het huis heel schalde. Ik stond op en liep richting de voordeur. Zonder waarschuwing werd ik aan mijn pols terug getrokken. Verbaasd keek ik Newt aan, die me met zijn hoofd van nee schuddend, aankeek.

'Niet open doen,' fluisterde hij zacht. 'Ik heb het gevoel dat als we open zouden doen, dat er iets heel ergs zou gaan gebeuren.'

'Maak je nou niet zo druk,' zei ik zuchtend. 'Wie zou ons nou wat aan willen doen?'

Zonder te aarzelen trok ik mijn pols los en liep naar de deur. Ik keek door het kijkgaatje en zag dat daar drie mannen stonden in bouwvakkleding.

Weer schalde de bel door het huis en ik kromp onwillekeurig in elkaar. Het gevoel kwam opzetten dat Newt misschien wel gelijk had. Het was een gevoel waar ik liever nu niet aan wilde toegeven, omdat ik boos op hem was, maar iets zei me dat ik niet open moest doen.

Voetje voor voetje liep ik weer achteruit. Net zolang tot ik de beschermende armen van Newt om me heen voelde. 'Ze komen niet binnen,' fluisterde hij zacht in mijn oor.

'DOE OPEN!' werd er toen door een van de mannen geroepen, terwijl die hard op de voordeur bonkte. 'WE WETEN DAT JULLIE BINNEN ZIJN! DOE OPEN EN ER GEBEURT JULLIE NIETS.'

Nog even vragend keek ik Newt aan. Hij schudde zijn hoofd en trok me langzaam naar achteren. 'Die stem betekent problemen,' zei hij zacht en hij trok me de trap op.

Het gebonk op de voordeur werd steeds luider. Ik wist bijna zeker dat de deur het niet leuk vond. Een harde klap deed me verschuilen in Newts armen.

'WAAR ZIJN JULLIE?' bulderde dezelfde stem. 'Ga boven kijken.'

Newt trok me mee naar een kamer en duwde me een kast in. 'Blijf hier alsjeblieft zitten,' smeekte hij. 'Ik ga me ergens anders verstoppen.'

Ik kon geen antwoord geven, want Newt deed de kastdeur dicht. Bang hoorde ik dat voetstappen in het huis rond liepen. Ik drukte me dichter tegen de achterwand van kast toen voetstappen de kamer in kwamen en voor de kast bleven staan.

Langzaam werden de kastdeuren geopend en ik zag, vanonder de stapel kleding, dat het een grote stevige man was. Hij had brede schouders en gespierde armen. Zijn borst tekende scherp af in het zwarte t-shirt die hij aan had.

Zijn gezicht was ruw. Hij had eens stoppeltjes baard en een scherpe kaaklijn. Een warrige zwarte haardos viel half voor zijn ogen toen hij naar beneden keek. Donkere ogen keken me opeens recht aan vanonder zijn dikke zwarte wenkbrauwen.

Zijn grote sterke hand omklemde mijn pols die hij meteen gevonden had. Hij trok me zonder genade uit de kast en drukte me tegen de muur. 'Waar is hij?' gromde hij kwaad in mijn oor.

'Ik weet het niet,' piepte ik zachtjes. 'Ik weet het echt niet.'

'Lieg niet!' gromde hij harder. Met één hand hield hij me makkelijk tegen de muur gedrukt. Zijn andere hand klemde hij om mijn keel. 'Je hebt nog één kans,' zei hij ijzig kalm terwijl hij zachtjes in mijn keel kneep. 'Zeg me waar hij is en ik zal je sparen.'

'Ik weet het niet,' zei ik wanhopig. Ik probeerde me los te rukken, maar de man hield me te stevig vast. 'Ik weet het echt niet.'

De man grijnsde naar me. Ik kon de twinkeling in zijn gemene ogen zien. 'Laatste kans,' zei hij zacht terwijl hij me aan mijn keel optilde. 'Waar is hij?'

Ik wilde zo graag iets zeggen, maar ik kreeg geen lucht meer binnen. Mijn wanhopige pogingen om los te komen waren nutteloos. Met tranen in mijn ogen keek ik naar de man die me grijnzend aan keek.

Het leek alsof mijn longen elk moment uit mijn borstkas zouden kunnen springen. Zwarte vlekken mengden zich met de waas die ontstaan was.

'David!' riep toen een andere stem, voor mij verweg. 'We hebben hem!' (A/N: David op zn Engels)

De man voor mij die ik nu dus kende als David, keek me grijnzend aan. 'Jammer dat jouw dood dat niets voor niets is geweest,' grijnsde hij.

Zijn greep verstevigde en ik werd de duisternis in getrokken, in de wetenschap dat ik niet meer wakker zou worden.

Haaaaaaaaiiiii
9 letters 2 woorden: duurt lang...... I know! Ik wilde eerder updaten, maar door al het leren voor de examens die gisteren voor mij zijn begonnen, heb ik bijna geen tijd meer om te schrijven.
Toch wilde ik vandaag iets updaten. Laat weten wat je er van vind :)

Vergeet niet te voten!

Succes voor alle mensen die ook examen moeten doen. Laat me weten hoe het gaat :)

Groetjesssssssss