Nieuwe kansen

011

Pov Victoria

Gesloopt zakte ik twee dagen later neer op mijn bed. Ik had gehoopt dat ik nog wel even rustig aan kon doen, maar dat was het dus helemaal niet.

Ik heb deze twee dagen alleen maar het huis moeten schoonmaken. Elk hoekje moest ik doen en niemand hielp me.

Mijn moeder had me wel willen helpen, maar dar had niet gemogen van mijn vader. Die zei dat het een les was voor mij om te zorgen dat ik wist hoe het moest.

Ik snapte het niet echt. Ik doe dit al jaren...

'Victoria!' riep mijn moeder toen. 'We gaan eten!'

Zo snel ik kon rende ik naar beneden waar ik zonder iets te zeggen aan tafel schoof. Mijn vader zat aan de kopse kant al te eten.

Ik wacht netjes totdat ook mijn moeder eten heeft opgeschept en pas als zij een eerste hap heeft genomen, begin ik ook met eten.

Vraag me niet waarom dat zo is, maar het is iets dat ik al van kleins af aan heb geleerd. Het waren een paar regels. Zoals:
praat niet tijdens het eten of je krijgt straf

of
begin pas met eten als we allebei begonnen zijn

of
spreek ons niet tegen als je leven je lief is

Nu, bijna 15 jaar later, hou ik me nog steeds aan die regels die vooral mijn vader me heeft opgelegt toen ik nog maar 3 was.

Al vanaf die leeftijd werd ik als slaafje gebruikt voor allemaal dingen thuis. Altijd werd ik geslagen als ik iets niet goed dees of iets ergs in hun ogen.

Ik ging niet naar school. Mijn moeder gaf me 's nachts wel een les. Ze leerde me rekenen en schrijven en probeerde me altijd te helpen als mijn vader weg was.

Ik miste die tijden dat mijn vader weg was en mijn moeder me altijd hielp. Vroeger, toen ik nog klein was, was mijn vader heel vaak en lang weg.

Dan gingen mijn moeder en ik altijd ergens heen met geld dat mijn moeder met zwart werken verdiende. We bezochten dan de dierentuin en leerde mijn moeder me hoe die dieren heten en wat ze aten etc.

Dat ging goed totdat mijn vader eens eerder thuis kwam van werk. Toen wij ook thuis kwamen, was hij zo boos geworden, dat hij mij bijna dood had geslagen.

Mijn moedee had moeten zweren op mijn leven dat ze nooit meer mij zou helpen of dingen met me zou doen. Ze hadchet gezworen met tranen die over haar wangen liepen.

En sindsdien is mijn leven alleen maar een hel geweest.

Ik werd uit mijn gedachtes getrokken toen iemand me hard aan mijn haren omhoog trok.

Ik gilde het uit van de pijn en mijn handen omklemden  de pols die me omhoog had getrokken.

'Je weet wat er met je gebeurt als je me nergeert,' zei mijn vader kwaad. Hij trok me van mijn stoel en smeet me hard tegen de muur.

'Wil je niet weten waar je vriendje is?' vroeg hij spottend. 'Wil je niet weten van wie je zwanger bent?'

Ik trok wit weg toen ik doorkreeg waar hij het over had. 'Is de baby van Newt?' fluisterde ik zachtjes. Ik maakte me kleiner toen ik merkte dat ik het hardop had gezegd.

'Ja!' riep mijn vader woedend uit. 'Die klote baby is van hem!' Hij trapte me hard in mijn zij en ik kreunde van de pijn.

'John!' riep mijn moeder toen hij me weer trapte. 'Laat haar het heel even bezinkencdat ze zwanger is! Je kunt haar niet dood trappen alleen maar omdat ze hier niets aan kan doen!'

'Wát zei je?!' riep mijn vader nu richting mijn moeder.

Mijn moeder slikte zichtbaar en haar stem trilde toen ze zei: 'Victoria kan er niets aan doen dat ze nu zwanger is. Het is niet haar schuld.'

De klap galmde door de keuken en ik dook onwillekeurig in elkaar.  Toen ik op durfde te kijken, zag ik dat mijn moeder met tranen in haar ogen op me af kwam.

'Mam...' fluisterde ik zachtjes terwijl ik me oprichtte. 'Gaat het wel?'

Ze knikte licht en kwam naast me op de grond zitten. 'Je vader was niet altijd zo,' zei ze zacht.

Verbaasd keek ik haar aan.

'Hij was toen ik hem ontmoette,' begon mijn moeder te vertellen, 'een hele stoere en lieve jongeman. Hij woonde samen met zijn ouders in een klein huisje aan de rand van Camebrige. De dag dat ik hem tegen kwam, was de mooiste dag van mijn leven en sindsdien waren we nooit van elkaar gescheiden geweest. Maar dat veranderde toen ik zwanger raakte, van je broer...'

Het laatste kwam er heel zacht uit en alles om me heen vervaagde even.

'Mijn broer?' vroeg ik verbaasd. 'Waarom weet ik niets van hem af?'

'Omdat hij er niet meer is, Victoria,' zei mijn moeder zachtjes. 'Hij overleed aan een ziekte een week na zijn geboorte.'

Heel even had ik gedacht dat ik een broer had, iemand die me niet zou laten vallen omdat mijn vader het zei. Door de woorden van mijn moeder verdween het direct.

'Sindsdien doet jouw vader zo,' zei mijn moeder zacht terwijl ze met haar vingers de tranen weg haalde die over haar wangen gleden. 'Ik denk dat hij dat verlies nooit goed heeft kunnen verwerken.'

Misschien had mijn moeder gelijk. Misschien dat het daar allemaal aan lag.

Moeizaam kwam ik overeind. Ik liep naar de de tafel en begon met het opruimen. Mijn moeder kwam me zonder iets te zeggen helpen.

Ze zette de kraan aan en liet warm water in de wasbak stromen. Ze begon met afwassen tereijl ik al de vieze vaat naar haar toe bracht.

Ik begon daarna met afdrogen en zette alles netjes terug op plek waar het hoordde.

'Je moet over een week naar het ziekenhuis voor een echo,' zei ze nog zacht tegen me. 'We gaan er rond zes uur in de ochtend heen. Zorg dat je dan klaar staat.'

Ik knikte naar haar en omhelsde haar nog even snel. Ze verstrakte even, maar knuffelde me al snel terug. 'Dank je,' fluisterde ik haar.

Glimlachend keek ze me aan en ik keek haar na toen ze de keuken uit liep.

Heeyyy
Weer een update. Ik zit er goed in vandaag. Geniet ervan en laat me weten wat je ervan vind :)
Voten is makkelijk en je maakt er iemand hier heeeeeeeeeel blij mee :):)
Xxx Sofie