CHAPTER 4

14 9 0
                                    

One day, we'll see how our journey ends. Bahala na.






"Dad talk to me please.", I beg as I held his left hand. He's brain dead for two days. It's terrible.




Grade IV brain tumor. Ang sabi ng doctor ay wala na raw itong pag-asa pa. Confirmation ko na lamang ang kailangan bago alisin ang life support nito.




Dad, it's okay if you stopped breathing. Finally, you'll be able to see mom again.




I hope, one day, you'll be raised and be soulmates again.






No one will get mad. It's okay to hold your breath for a while. You'll wake up soon. Keep wearing that beautiful smile. I love you.






"Time of death, 6:16am."










"Ramdam kong malapit na rin ako.", ani ko kay Erika habang nagsusulat sa diary ko. Inilapag naman niya ang gamot ko sa mini table bandang kaliwa ko.




"I'm always here.", tugon niya at nginitian ako. "I'll never leave you. And I'll be honored if I'm the one to accompany you to the cemetery. Unless mauna ako.", she said and shrugged. Tinawanan ko na lang siya.





"Nga pala, Rain wants to talk to you personally. Gusto niya raw pumunta rito para humingi ng tawad sa nangyari kahapon. Is it okay?", Erika asked habang nakataas ang kilay at nakangiti sa'kin.




Nagkibit balikat lamang ako.





"I don't know. I had a bad feeling na mag-aaway ulit kami. Pwede naman siguro sabihin mo na lang na tinatanggap ko yung apology niya without him meeting me personally?", I said and Erika rolled her eyes.





"Alam mo, kung patuloy mong iiwasan, iisipin 'non na hindi mo pa siya napapatawad. Tendency, lalo ka niyang guguluhin.", Erika said and smiled at me.

Minsan, hindi ko alam kung nurse ba siya or matchmaker. Buti na lang talaga at kaibigan ko siya.

"Sige na nga. You have a point din naman. Baka hindi ako tigilan dahil for sure makakaramdam siya ng guilt. Concern din naman ako sa kanya, ayokong makaramdam siya ng guilt dahil wala naman siyang masamang ginawa.", I said and widened my smile.


"Leanne?", a familiar voice from outside.


Dalawang beses itong kumatok bago ko siya mapagbuksan ng pinto. Hindi nga ko nagkakamali, it was Rain.


He's holding a boquet of white rose. Tiningnan ko naman ito at hindi ko maiwasang mapangiti sa kanyang surprise.



"Oh, gusto mo na ba ko mamatay? Hindi ko alam kung tatanggapin ko 'yan.", biro ko sa kanya kaya't napatawa kaming dalawa.



"For me, white means purity. And to my eyes, you're so pure. Ikaw na ikaw, walang bahid ng pagpapanggap."



"Ofcourse, I wanted to support you. Gusto naman na'ting mamatay na after all. I don't see any problems with that.", dagdag pa niya kaya't binigyan ko siya ng isang malawak na ngiti.





"You never fail to surprise me with your philosophy. I don't know kung san mo nakuha 'yang nonsense na 'yan but it flatters me.", I said as I accept the flowers and placed in on my mini table.



"Honestly, gusto kong bumawi.", he said as he placed his hands on his side pockets. Mukha siyang model, to be honest.



"For?", kunwaring hindi ko alam kung para saan.




Post ScriptsTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon