2021'de yazılan notlara 1871 yılından gelen cevaplar.
İki tarih arasında köprü olan bir günlük.
İki insanın kendini buluşu ve en güzel sevgi satırları.
🎞
"Sen bir büyücüsün Halide."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayınız. 🤍
İnstagram hakugu
📜
Biten hafta sonu resmî olarak ilk hizmetli günümün başlangıcı demekti. İki günde Besime teyze ile olan hayatıma yeniden adapte olup Şan malikanesini unutmuştum neredeyse. Konağın dış kapısından ilk geçtiğimde bi tuhaf oldum. Şaşalı yapının içi de kendine yakışır şekilde süslüydü.
"Hoşgeldiniz Halide Hanım."
Girişteki görevli beni karşıladığında o kadar da kötü olmadığını düşündüm. Elimde sıkıca tuttuğum valizimle nihayet içeri girdiğimde o devasa tavanla ayaklarımın bastığı yer arasında okyanusta bir damla gibi oluverdim.
Kırmızı kadife halılar, kendine has mayhoş kokusu, antika eşyaları ve lüks döşemeleri...
Tıpkı bir saraydaymışım gibi his veriyordu.
Sıradan kıyafetler içinde yürürken merdivenlere yöneldim. Uzun süredir görmediğim Hüzünlü kadın tablosu tanıdık bir dost gibi gülümserken koridorlar daha da uzamıştı sanki.
Etrafa baka baka gezsem de henüz kimseyi görememiştim.
Tırabzanlara yaklaşıp aşağıya baktım bir de. Alışveriş merkezlerinin tasarımlarının tamamı birleşse bu kuş bakışı hissini veremezdiler bence. Öyle hoş, öyle ulaşılmaz bir his veriyordu ki.
Karşıda görülen Cariyenin gülüşü tablosu da evime gelmişim gibi bir hisle donatılmışken ben alışmıştım yeniden.
Yürümeye devam ettim ve diğer kata çıkarken aniden durdum.
Etrafında dosyalarla onu dinleyen birkaç insanın arasında o, ne kadar da asil görüyordu.
Kışlık gri takım elbisesi ince siyah kravatla kombinleşmişken, sarı saçları elle dağıtılmış gibiydi. Elinde tuttuğu dosyayı dikkatle okurken kahve kaşlarının çatılışını seyrettim bir süre.
Bir yandan insanları dinliyor bir yandan oluyordu. O hep çok meşguldü. Valizimi birkaç saniye de olsa yete koyup onu izlememin yanlış olduğunu bilsem de buna karışı koyamıyordum.
Siyah saatine, siyah ayakkabılarına, hatta sıradan beyaz bir gömleğin bile neden bu kadar yakıştığına anlam veremiyordum. Bir şey dinlerken başını sallayışına, anlayamadığı bir şey olduğunda gözlerini kısışına, hiç şahit olmasam da iş arasında hafif tebessümüne...
Tek tek incelediğim o birkaç dakika içinde yeniden hareketlendiğimde çok ses çıkarmadan yürümeye devam ettim. Merdivenlerden çıkmış yatakhaneme doğru yönelirken "Hoş geldiniz Halide Hanım," dedi biri.
