Yaban Arısı | Sınır Serisi I

Y.A | 25.Bölüm 🐝

Şarkıyı dinlemeyi unutmayın :)

Ve başlamadan bir votenizi alırım çünkü bölümü beğeneceksiniz 🤭

*İyi okumalar*

Hilal'den

"Nerede yanlış yaptım baba?"

Biliyordum, o cevap gelmeyecekti ama ben sormaktan bıkmıyordum. Babamın çalışma odasının bir köşesine sinmiş onunla çekildiğimiz fotoğrafa bakıyordum.

Bu evden gitmek zor geliyordu. Tüm çocukluğumun geçtiği evden ayrılmak ağırdı.
Anneme evden taşındığımı söylediğimde sadece tamam demişti.

Tamam.

Ne kadar da basit bir kelimeydi? Bir anne olarak meraklanmasını, neden diye sormasını beklemek gerçekten aptallıktı.

O anne olmayacak kadar meşguldü.

Dolan gözlerimi fotoğraftan ayıramıyordum, keşke burada olabilseydin. Uzun zamandır babamı düşünemeyecek kadar aptalca şeylerle uğraşmıştım, mezarına bile gidememiştim.

"Seni çok özlüyorum."

Bu evden ayrılmak, onunla olan anılarımı unutmama neden olacak gibi geliyordu. Gitmek istemiyordum ama vazgeçemezdim, bir kez başlamıştım.

"Bana kızma lütfen, seni seviyorum."

Fotoğrafın olduğu çerçeveyi kucağıma alıp oturduğum yerden kalktım. Boş evde öylece gözlerimi gezdirdiğimde akıp giden gözyaşlarım umrumda bile değildi.

Elçin kapının önünde bana üzgünce bakarken ona çıkaması için işaret verdim. Onun arkasından yavaşça salona ilerledim. Çocukluğumun geçtiği salona son kez bakarken içimdeki hüzüntüye tahammül bile ediyordum.

"Yaban efendi seni öyle bir pişman edeceğim ki, inleyerek adımı sayıklayacaksın!"

Sertçe yere basıp dış kapıya doğru yürüdüm. Bu hikaye burada bitmiyordu, daha yeni başlıyorduk.

Gözyaşlarımı silip valizimi aldıktan sonra kapıyı kapattım. Valizimi arabaya doğru sürüklerken bizi almak için gelen Ömer'e baktım.

"Ben kendi arabamla seni takip ederim.".

Bana karşı gelmeden başını salladığında Elçin, Ömer'in arabasına bindi. Valizi arabanın arkasına atıp arabayı bindim.

Ömer benden önce bahçeden çıkarken derin bir nefes aldım. Arkamda bıraktığım eve bakmadan önümdeki arabayı takip ettim.

Ne olacağını hiç bilmiyordum.

İnanç'la bi anlaşma yapmıştık ama ikimizde koyduğumuz kurallara uymayacağımızı farkındaydık.

Bunu bilmek bile kanımın çekilmesine sebep olurken daha da kötüsü vardı.

Bu sefer gerçekten o ekibin içinde olma fikri beni çok geriyordu. Yabandan bu halinde bile nefret ederken acaba gördüklerimle nasıl başa çıkacaktım?

Bu soru aklımdan çıkmazken, hala içimde kalan umutlarım tek tek kendini uçurumdan aşağı atıyordu.

Bu işin sonu iyi değildi.

Hemde hiç...

...

"Benim için sorun değil, burada sizinle olmak bile benim için yeterli."

Elçin bunları Asil'in gözlerinin içinde bakarak söylediğinde tüm gözler bana döndü. Bunun nedeni benim bu konuda ne düşündüğümdü.

İnanç'la kendi aramızda anlaşmıştık ama diğerlerinin bundan pek haberi yoktu. Sadece Elçin yerine artık ekip arkadaşlarının ben olduğumu biliyorlardı.