Eeuwig litteken

Hoofdstuk 9

De zuster duwt me de kamer binnen. Een meisje met lang blond haar en helderblauwe ogen kijkt me aan. "Hey" ze steekt haar hand uit. "Ik ben Amber." "Ik ben Isabel." Stamel ik. "Leuke naam." Ze glimlacht. Meestal had ik dit slijmerig gevonden maar dit meisje heeft iets waardoor ze toch aardig overkomt. De zuster tilt me in een rolstoel. "Wow die is knap!" Zegt Amber ineens. "Kom eens kijken ik vind hem wel iets voor jou." Ze grinnikt. Voorzichtig rol ik met de rolstoel naar haar bed toe. Ik kijk in het tijdschrift. Ik proest het uit. "Hij? Ik heb weleens knappere jongens gezien hoor." Amber lacht nu ook. "Haha en moet je haar zien!" Ze wijst een foto van een modeshow aan met een vrouw die er uitziet als een of andere bloem. "Je bed is klaar." Zegt de zuster. Ze pakt de handvaten van de rolstoel en duwt me naar mijn bed toe. Ze legt de dekens aan de kant en tilt me op. Ik zie Amber met grote ogen kijken. Als ik in het bed lig legt ze de dekens over me heen. "Nou als er iets is druk je op dat rode knopje daar." Ze wijst naar het rode knopje achter mijn bed. Ik knik. Een paar minutenlang is het stil. Amber legt hij tijdschrift neer. "Heb je anorexia?" Vraagt ze voorzichtig. Ik blijf naar het plafond staren. "Of wil je er niet over praten?" Ik haal mijn schouders op. "Sorry," fluister ik. "Het is niet erg." Amber stapt uit haar bed en pakt een stoel. Ze zet de stoel naast me neer en ploft erop. "Pffff zo eindelijk eens een goede reden om uit dat vreselijke bed te komen. Ik draai me om. "Een goede reden?" Ik kijk haar vragend aan. "Als je een vriendin hulp nodig heeft help je haar." Zegt ze. Verbaast kijk ik haar aan. Noemde ze me nou net een vriendin? "Ja, ik heb anorexia. Tenminste dat zegt de dokter." Ik sla mijn ogen neer. Ineens vertel ik haar alles. Over de dag dat ik een vetrol ontdekte bij mezelf tot aan de dag hier in het ziekenhuis. Tranen biggelen over mijn wangen. Een voor een vinden ze hun weg naar beneden. Ik veeg mijn tranen weg. Amber slaat haar armen om zich heen. "Brrr t'is hier koud. Ik ga weer in mijn bed liggen goed?" Ik knik. Mijn oogleden voelen zwaar aan en ik heb moeite om mijn ogen open te houden. Als Ambers ouders binnenkomen bedenk ik me opeens dat het bezoekuur is. Hoopvol kijk ik naar de deur van de kamer. Na een paar minuten zegt de moeder van Amber: "Dus jij bent het nieuwe kamergenootje van Amber?" Ik knik. "Nou wat gezellig!" Zegt Ambers moeder enthousiast. "Maham," zucht Amber geërgerd. Haar moeder slaat haar hand voor haar mond. "Oh nee dit kan echt niet, schámend gewoon." Amber geeft haar moeder een duwtje. Ik grinnik. "Ik ben Isabel." Ik steek mijn hand uit. "Wat een mooie naam." Ze geeft me een hand. "Ik ben Lisselot." Ze loopt weer terug naar het bed van Amber. "Kom laten we even beneden iets gaan drinken." Stelt Ambers vader voor. "Goed idee. Ik heb wel zin in zo'n muffin. Haar moeder knikt instemmend. Amber kijkt me aan. "Ga je anders mee?" Ik schud mijn hoofd. "Nee sorry ik heb niet zo'n trek." Amber stapt uit bed. "Oh ja sorry vergeten." Zegt ze. "Maakt niet uit." Ik kijk Amber na terwijl ze de kamer uitloopt met haar ouders en broertje. Het hele bezoekuur staar ik naar de deur. In de hoop dat ik mijn ouders binnen zie lopen. Als Amber weer binnenkomt draai ik me gauw om. "Slaap je?" Hoor ik Amber vragen. Ik geef geen antwoord terug. Ik snik. "Isabel?" Amber loopt om mijn bed heen. "Wat is er?" Ze kijkt me bezorgd aan. "Moet ik de zuster halen?" Vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. "Nee het is niks ergs." Ik veeg met de rug van mijn hand langs mijn neus. "Mijn ouders zijn niet gekomen tijdens het bezoekuur." Ik ga rechtop zitten. "Misschien hadden ze het druk?" Amber gaat op de rand van mijn bed zitten. "Mijn vader liep gisteren weg. Mijn moeder zij dat hij gewoon even wat tijd nodig had, maar sinds gisterochtend zijn ze niet meer langsgeweest." Het blijft even stil. Dan zegt Amber:" Toen ik ziek werd durfde mijn broertje ook heel lang niet bij me op bezoek te komen. Hij durfde niet en was bang. Maar uitendelijk was hij aan het idee gewend en nu komt hij bijna elke dag langs met mijn ouders. Ik denk dat het bij je vader hetzelfde is. Maar ik weet zeker dat hij over een paar dagen wel weer langskomt en dat hij nog steeds zo erg van je houd als hij altijd heeft gedaan." Ik sla een arm om haar heen. "Je bent de beste vriendin ever!" Ik zie Amber glimlachen. Er komt een broeder binnengelopen. Kom Amber je moet mee naar je controle. Amber springt van haar bed af. "Ja ik kom." Voordat ik kan vragen wat ze eigenlijk heeft is ze de kamer al uit.

Het is avond. Het bezoek uur is al voorbij. Mijn ouders zijn niet geweest, maar ik vind het niet erg. Ik denk aan wat Amber zei. Misschien heeft ze wel gelijk. "Hey, kijk je mee?" Amber houdt een film omhoog. "Welke film?" Vraag ik. "Gooische vrouwen 2." Antwoord Amber. "Ja leuk!" Zeg ik enthousiast. "Kun je uit bed komen?" Vraagt ze. "Ik kan het proberen." Voorzichtig zet ik mij voet op de grond. "Wacht ik help je wel." Amber pakt mijn me vast. "Ja het lukt." Zeg ik. En ik loop naar haar bed toe. Amber pakt haar laptop en stopt de cd erin. Ik kruip iets verder onder de dekens. Samen kijken we de film. Ineens besef ik me dat Noah ook nog niet op bezoek is geweest. Ik kijk naar Amber. Ik glimlach, dit is nou een echte vriendin.