Eeuwig litteken

Hoofdstuk 11

Sorry ik was zo inspiratieloos.... ik heb het boek nog een keer gelezen en heb besloten toch weer verder te gaan. Hopelijk blijft het leuk. Tips zijn natuurlijk altijd welkom.

Ik pak een dikke trui uit mijn kast. Nog één en nog één. Ik pak alle dikke kleren die ik heb en trek ze over elkaar aan. Als ik maar dik genoeg lijk mag ik vast weer snel naar huis. Denk ik. Ik pak mijn knuffel die ik stiekem nog steeds heb van mijn bed en ik stop hem in mijn roze koffer. Het is een konijntje. Ik heb hem al vanaf mijn geboorte en het lukt me niet om afscheid van meneer knuffelkonijn te nemen. Ik glimlach en denk aan de goeie oude tijd dat je je knuffel nog naar zijn soort of kleur mocht vernoemem. Ik pak het handvat van mijn koffer en rol hem de kamer uit. Mijn slaapkamer deur sluit ik. 'Tot morgen.' Zeg ik tegen mijn kamer en alle spullen erin, in de hoop dat ik morgen gewoon weer naar huis mag. Mijn ouders staan beneden te wachten. Ik weet dat het lastig voor ze is. Maar zei hadden mij ook thuis kunnen laten. Kunnen zeggen tegen de dokter dat het allemaal maar meeviel. Dat ik het wel zou redden. Maar nee dat deden ze niet. De rest van het gesprek met de dokter hebben ze alleen nog maar braaf kunnen knikken en op het einde schudde vriendelijk en zogenaamd ernstig gelukkig hun hand samen met die toch altijd vriendelijke en behulpzame dokter. Nou van mij kan hij de pot op. Boos ruk ik de koffer achter me aan. Binnen enkele seconden ligt hij beneden op de grond met al mijn spullen verspreid over de hele gang. Mijn moeder komt verbaast de gang in lopen. Ik zie dat ze gehuild heeft maar ik zeg er niks van. Zonder een woord tegen elkaar te zeggen vouwen we alle kleren op en stoppen ze in de koffer. Als mijn moeder het laatste broekje aan het opvouwen is sta ik op. "Ik moet even... eh" ik wijs naar boven. "Iets pakken wat ik ben vergeten!" Ik draai me gauw om zodat ik kan vluchten van dit ongemakkelijke moment. Ik glip de badkamer in en draai de deur op slot. Ik trek mijn broek naar beneden en ga op de wc zitten. Vannacht heb ik weer de hele tijd gedroomd over de kraaien. Dit keer was het meisje er weer. Ze overleed aan overgewicht en toen ze begraven was graafden de kraaien haar op zodat ze haar vette lichaam konden opvreten. Ik stond er bij, wilde wegrennen maar het wilde niet. Ik stond aan de grond vastgenageld en voor de zoveelste keer de afgelopen nachten werd ik badend in het zweet wakker.
Ik dacht koortsachtig na. Er moet toch een manier zijn om die mensen van de kliniek te slim af te zijn? Ik probeerde me de sites die ik de afgelopen tijd had bezocht weer voor te halen. Eén stukje kwam met een koude rilling weer terug.
Niet kotsen, daar krijg je gele tanden van! Maar verdunningsmiddelen!
Ik wist dat mijn vader die weleens gebruikte als hij last van zijn maag had.
Snel deed ik mijn broek omhoog. Ik trok alle lades open en zocht met vlugge vingers tussen alle medicijnen in het medicijnen kistje. Ik pakte het mandje met paracetamol, maandverband en overige spulletjes en hield hem op de kop.
"Wat ben je allemaal aan het doen?" Hoorde ik van beneden. "Niks hoor ik zoek alleen wat extra maandverband omdat ik bang ben dat ze dat daar niet hebben!" Roep ik met een zo'n rustig mogelijke stem. "Ik help je wel even!" Ik hoor mijn moeder te trap op komen. Hebbes! Er liggen 2 pakjes. Vlug haal ik de strips eruit en zoek vluchtig een plek waar ik het in kan stoppen. Mijn onderbroek! Ik trek zo snel mogelijk mijn broek uit en zie dat er bloed in het maandverbandje zit. Gek? Zo net zat er nog helemaal niks in. Ik wuif mijn gedachten weg. Geen tijd om daarover te bakkeleien. Ik hoor mijn moeder aan de deurklink rammelen. "Kun je even opdoen dan?" Vraagt ze. "Oh nee laat maar ik heb het al!" Vlug pak ik een pakje maandverband uit de rommel die op de vloer ligt. Even het bakje opruimen dan kom ik!
Als ik mijn moeder hoor weglopen gooi ik gauw mijn maandverband weg en breng een tampon in. De strips leg ik in mijn onderbroek. Ik ruim het mandje gauw op, pak het pakje maandverband, veeg mijn haren uit mijn gezicht en loop zo nonchalant mogelijk naar beneden.