Eeuwig litteken

Hoofdstuk 12

Bomen, alleen maar bomen. We reden door een soort van bos. Mijn vader achter het stuur, mijn moeder ernaast en ik linksachterin achter mijn vader, het plekje wat altijd zo vertrouwd voelde. Waar ik onderweg sliep als we op vakantie gingen, wel honderd keer wagenziek werd en de plek waar ik voor het laatst mijn hond op schoot had terwijl we naar de dierenarts reden..... de plek waar ik nooit bang was omdat ik wist dat het goed zou komen met dikwijls mijn vader achter het stuur. Mijn moeder er naast, die af en toe omkeek en naar mij glimlachte om me gerust te stellen wanneer ik in paniek was of om te glimlachen omdat we lekker ergens heen gingen.
Maar dit keer zat ik bang op deze plek. Ik telde de bomen die ik zag, wat natuurlijk een onmogelijke opgave was, en ik keek om de zoveel seconden naar mijn moeder, in de hoop dat ze zich om zou draaien om naar me te glimlachen. Die vertrouwde glimlach om te zeggen dat het dit keer ook goed kwam. Maar die glimlach, die glimlach die was er dit keer niet.

We rijden een groot erf op. Ik hoor het grind kraken onder het gewicht van de autobanden. Ik blijf zitten en bekijk het enorme huis dat voor me staat. Ik trek mijn kussen die naast me ligt naar me toe.
Nou zo erg ziet het er niet uit...... pas maar op schijn bedriegt...... je zult vast leuke mensen ontmoeten......kom op ga!...... nee blijf zitten....... stap uit die auto.......blijven......lopen.....blijf!!......ga!!......bli...

"Aah" Ik druk mijn hoofd in mijn kussen. Als in een soort trans zoekt mijn hand de weg naar de klink van de autodeur. Zodra mijn hand het ijzer voelt opent het de deur. Ik plaats mijn linkervoet op het knisperende grind en plaats dan mijn rechtervoet ernaast. Ik doe een paar stappen naar rechts en kijk schuin over de auto heen naar het immens grote huis.
Ik voel mijn vaders grote warme hand die zich om mijn rechterhand sluit en mijn moeders koude trillende hand in mijn linkerhand.
Ik slik mijn tranen weg, ik wil niet huilen, niet alweer. Ik haal adem en doe een stap naar voren. Een nieuw huis, nieuwe mensen en een nieuw begin.