Eeuwig litteken

Hoofdstuk 8

Het is donker. Ik loop door een bos. Er komt een kraai langsgevlogen. Het waait. Ik sta stil en kijk omhoog. "Pas op" fluistert een windvlaag. Geschrokken kijk ik om me heen. Er vliegt weer een kraai langs. Een hele dikke dit keer. "Ze maken je dik en vet" kraait de kraai. Er komen nu meer kraaien aan. Allemaal krijsen ze hetzelfde. "Dik en vet." Ik doe mijn handen voor mijn oren en knijp mijn ogen dicht. "Ga weg!" Schreeuw ik. "Dik en vet, dik en vet." Ik zie het gezicht van een jong meisje voor me. Ze kijkt me wanhopig aan. Ik ken haar niet."dik en vet dik en vet." Ik druk mijn handen nog harder tegen mijn oren. "Hou op!"

Zwetend word ik wakker. Speurend kijk ik de kamer rond. Geen kraai te bekenen. Opgelucht zak ik iets verder in mijn kussen. Het was maar een droom.

Het is al licht als ik 's ochtends weer wakker wordt. Er wordt op de deur geklopt en er komt een zuster binnen. "Goedemorgen!" Zegt ze. "Ik ga je naar de kinderafdeling brengen. Daar kom je op een kamer met nog een ander meisje. Zij is ook 13 dus dat wordt vast gezellig." Ik rol met mijn ogen. "Tssss" sis ik tussen mijn tanden door. De zuster haalt het bed van de remmen en rijdt me de kamer uit. Als we in de lift zijn vraagt ze:"vind je het spannend?" Ik haal mijn schouders op. "Neuh." Ik wil haar eigenlijk vertellen dat ik dat ik het heel spannend vind. Dat ik bang ben dat ze me net zo uitkotst als de rest van de wereld. Dat mijn enige vriendin Noa is en dat mijn ouders teleurgesteld in me zijn, dat ik het volledig verkloot heb en het liefst er gewoon mee stop. Maar ik zeg het niet. Ik houd mijn mond en klem mijn tanden stevig op elkaar. Ik wil niet dat mensen medelijden met me hebben. Ik wil gewoon dat ik ook normaal ben. Net als iedereen.