Zodra alles geregeld is moeten mijn ouders het huis verlaten. Ik hoor wat dingen over bezoekdagen en dat ik het vast fijn zal hebben, maar dat gaat langs me heen. Ik concentreer me op het schilderij achter de vrouw met het lieve gezicht. Lydia heette ze geloof ik. Terwijl ik naar het schilderij van twee dikke dames kijk, lekker toepasselijk ook, dwalen mijn gedachten af. Naar Amber, Noa en mijn dode hamster. Dan voel ik een hand op mijn been. "Tijd om te gaan" zegt mijn vader die er duidelijk minder moeite mee heeft dan mijn moeder. Niet dat ik had verwacht dan mijn vader heel emotioneel zou worden ofzo, maar toch. Samen met Lydia, mijn vader en moeder lopen we naar buiten.
Eenmaal buiten voel ik de gure wind dwars door mijn kleren gaan. Mijn ouders staan tegenover me, hun gezichten strak. Mijn moeders ogen nat van de tranen, maar toch ergens dat sprankeltje hoop die ze altijd hij haar draagt.
Mijn moeder pakt me vast. Niet stevig als ze vroeger altijd deed, maar zacht en kwetsbaar. Mijn ogen vullen zich met tranen. Mijn onderlip begint te trillen. Ik hoor een snik en ga er vanuit dat deze van mijn moeder is, totdat mijn vader me omhelsd en ik een traan van hem over mijn wang voel gaan. "Dag"
Mijn vader maakt zich los uit zijn omhelzing. Samen lopen mijn ouders naar de auto. Mijn moeder kijkt nog één keer achterom, mijn vader niet, maar dat vergeef ik hem.
Ik voel een hand op mijn schouder en samen met Lydia kijk ik de Audi A8 na, tot er enkel een klein rood lichtje te zien is.
JE LEEST
Eeuwig litteken
Novela JuvenilIsabel is 13 jaar en heeft anorexia. Als ze weer thuis is gaat het na een tijdje toch weer mis. Haar zelfvertrouwen gaat weg door een paar trutten uit haar klas en op haar oude vriendin Noa kan ze ook niet meer rekenen. Maar dan ontmoet ze in het zi...
