It's Okay not to Be Okay (UNEDITED)

Chapter 3: Flashback

Yumi POV

"Malapit na yung birthday mo" nakangiting sambit ni Reika

Yeah my birthday, malapit na nga. 

Pero hindi ko feel magcelebrate because of what happened on my last birthday

*flashback*

Today is my birthday! Excited akong nagising.

"Happy Birthday self" I said to myself and smiled

Bumangon ako at nag-ayos. 

Kinuha ko yung cellphone ko pagkatapos.

No messages, no calls. Nalimutan kaya nila?

Hmm. Di bale maalala din nila yun mamaya.

Smile Yumi

"Happy Birthday Yumi" nakangiting bati ng pinsan ko

I smiled at her

"Salamat" tanging sabi ko

By the way andito ako ngayon nakatira sa bahay ng tita ko sa mother side. Si mama ang may gusto na dito ako tumira, that's why.

It's 9am but still wala pa din tawag.

*ting*

Napalingon ako sa cellphone at ito nga ang tumunog

I checked it, may text message from mom. So I opened it excitedly

*from mom;   Good morning, wag mo kalimutan yung sa kapatid mo ah* 

Uh, oo nga pala lumalaban ng kampanya sa school niya yung kapatid ko, that's why pinapagawa niya ako ng flyers

Kinuha ko yung laptop ko at agad-agad kong ni layout yung flyers, them I'm done piprint ko nalang.

Kinuha ko yung A4 paper na binigay niya sa akin at inilagay sa printer.

Shit

Hindi kasya. Ano gagawin ko eh kailangan na kailangan na ito bukas.

Tinext ko si mom at sinabi ko yung problema, Naghintay ako ng reply nya until 1pm pero wala pa din

That's why I decided to call her.

*Calling Mom*

"Ate!" masiglang bati ng kapatid ko

"Happy Birthday ate, I miss you" napangiti ako sa sinabi niya

"Thanks, uhmm si mom nasaan?" I asked him

"Mom, ate wants to talk to you" narinig kong sabi ng kapatid ko 

"Tell her, I don't want to talk to her" narinig kong sagot ni mom.

I smiled sadly..

"Okay lang, ibababa ko na ah?" sabi ko sa kapatid ko at pinatay yung tawag.

My tears started falling

It's my birthday, hindi ba niya naalala? 

She doesn't want to talk to me, Why? It is because i didn't do my little brothers flyers?

This is my first birthday na wala ako sa bahay namin. Now I know that i'm not important.

I stopped crying.

No, hindi dapat ako magpaapekto, she's always like that to me.

I smiled, a sad smile and wiped my tears.

No, this is my day kaya gagawin ko lahat to make myself happy. 

Kinuha ko yung cellphone ko at saka ko sinilent at iniwan sa kwarto.

'Ayoko muna makausap sino man sa kanila' sabi ko sa sarili ko

*end of flashback*

I smiled sadly. Naalala ko na naman yun.

"May problema ba?" Reika asked

Shit

I almost forgot na kasama ko sya.

I smiled at her

"Uh wala, may naalala lang"  tanging sagot ko

"So ano nga?" Hays bakit ba ang kulit niya

"Maybe magkulong sa kwarto at manood ng K-drama?" I answered her

"Seryoso ka ba dyan?" hindi makapaniwalang taning niya

"Yep" sabi ko naman

"It's your 18th birthday, how come you want to be alone" tsk. kilala nya talaga ako

She know what I wants on my debut, pero hindi na ako umaasa

"Okay na yun, mas masaki kapag umasa ako sa wala" I smiled at her a sad smile

"Huh? what do you mean?" naguguluhan na tanong niya

"Wala, kalimutan mo na yun" tanging sambit ko sa kanya

I was thankful to Reika dahil sya lang ang tumawag sa akin para batiin ako, hindi ko makakalimutan yun. It's 11:30pm. Imagine tinawagan ako ng ganun oras tapos ang dahilan niya, gusto nya siya ang huling bumati sa akin. 

Napangiti ako kapag naaalala ko yun, pinagaan niya yung loob ko. Pero hindi ko sinabi sa kanya kung ano ang nangyari sa araw na yun.

Tinignan ko sya.

"Yumi!" kumakaway na tawag niya sa akin

Kasama niya si Lance

I smiled at lumapit papunta sa kanila.

I'm really lucky to have them:)