Love by the Mafia Boss✔(Zander Ace Lee)

Chapter 29. Truth behind the darkness

Chater 29. Truth behind the darkness

Lianah's Pov

"A-anong ginagawa natin dito?" nagtataka at naguguluhang tanong ko kay Zander at kalakip din nito ang malakas na pagtibok ng puso ko.

Ngayon na lamang ulit ako nakapunta dito after so many months of being gone on their sight, I'm right here again, standing in front of their house.

I look at Zander with a confused look but he just cares my hair and smiled sweetly before he held my hand and made our way to the gate of my adopted parents. You heared me right? I'm here at my adopted parents.

I'm nervous, yes of course, but somehow, I'm excited to see them again. I miss them so much. Hindi ko sila makakalimutan because after all, kinupkop nila ako kahit hindi naman nila ako kilala. Kinupkop nila kami ni ate. I don't even know kung anong naramdaman nila nung malaman na wala na si ate. Yung ate ko na kahit gano'n ang trato sa'kin, hindi ko parin kaya na mawala siya but acceptance is the only thing I can do right now. Ngayon, kung hindi ako matatanggap nina mama at papa, then maybe I'll just accept it even though it hurts.

Zander press the door bell and we wait for them to open the gate.

Muli dito sa labas ng gate at naaninag ko ang pigura ng isang babae na lumabas mula sa main door ng bahay and that's my mother. Nakita ko rin na parang may mga babae sa loob at lalaki. Who are they.

Napakunot ang noo ko sa hindi malamang dahilan pero nung makita ko si mama na binubuksan na ang gate ay nawala ang pagkalito sa aking mukha at napalitan ng excitement. Bago pa man siya makapagsalita ay napatigil na siya at dumapo sa'kin ang paningin niya.

She step backward and covered her mouth with her one hand and I don't know why.

"M-mama"I stuttered before I step forward to reach for her hands pero agad niya itong inilayo sa'kin.

Hindi ko alam kung bakit bigla akong kinabahan. There's the feeling na para bang, ayaw niya parin sa'kin pero kabaliktaran no'n ang sinasabi ng puso ko pero hindi ko pa rin maiwasang kabahan. Pa'no kung ayaw niya parin sa'kin? Sila ni papa? Hindi ko na alam kung anong gagawin. Ang sabi ko noon kakalimutan ko na sila, pero nung nakita ko si mama, biglang nag-iba ang mga plinano ko.

Ayaw ko mang aminin but I miss them so much. When I was just a little kid, wala akong matakbuhan, sila lang ang tanging kumupkop sa'kin. Sila ang nagtaguyod sa'kin kaya imposibleng makalimutan ko sila basta-basta.

"P-pasok kayo sir Zander" rinig kong saad niya at nung tumingin ako sa kanya ay nakita ko siyang nakatingin sa'kin pero agad din noyang iniiwas sa'kin ang tingin at sa halip ay nagsimula ng maglakad papasok sa bahay nila.

I sighed and look at Zander but he just smiled.....again na para bang sinasabi niya na 'sige lng'. Parang nararamdaman ko na may alam siya sa kung anumang mangyayari mamaya. Parang sigurado na siya habang ako, wala paring ideya kung bakit niya ba talaga ako dinala dito.

"Let's go" he said after a seconds of being staring at him. He held my hand again and we wall towards the main door.

After we step inside their house, bumungad agad sa'kin ang sala nila. Gano'n parin iyon. Walang pinagbago. Iyon parin ang pinaka-paborito kong spot sa tuwing gusto kong gumawa ng kung ano-ano. At ito parin ang lugar na naging saksi sa mga sakit na dinanas ko. Ito parin, walang pinagbago, dito parin ako lumaki at nagsimulang mangarap.

I laugh bitterly in my mind. How can I forget this house when in after all, I grew up here and how can I forget them when in fact, they are the one who gave me a chance to leave again. Hindi ko pa man din kilala ang tunay kong mga magulang, parang ayaw ko na rin silang makita. Mas gusto ko na lang kina mama tumira. Mas gusto ko sa kanila.