Saat gecenin biri olmuştu artık ve herkes dağılmıştı. Burcu gitmeden önce illaki masanın kaldırılmasına, Yıldız ile mutfakta bulaşık makinesinin doldurulmasına kadar yardım etmeden gitmeyi kabul etmemişti. Mine Hanım bile doğum günü diye itiraz etmiş yapmasını istememişti fakat genç kız olmaz diyerek işler bitmeden evden adımını atmamıştı.
Şimdi Mine Hanım ile Hasan Bey boşalan salonda oturuyordu. Yıldız da “Anne harikasın.” Diyerek üzerini değiştirmiş olarak yanlarına geldi.
“Hangi konuda harikayım tatlım?”
“Burcu’ya aldığın hediye süperdi. Görünüşü harikaydı ama anlamı paha biçilemez bir hediye verdin ona. Bir kez de ben sana teşekkür ederim anne, arkadaşıma aldığın hediye için.”
Mine Hanım kızına “Burcu yeterince teşekkür etti zaten ve bu gün için doydum. Hadi git yat artık. Öğlene kadar uyutmayacağım seni haberin olsun.”
Yıldız da kalkıp babası ile annesini yanaklarından öptü iyi geceler dileyerek odasına gitti.
Mine Hanım kızının da gitmesi ile düşüncelere daldı. Akşam gelini ile oğlunu incelemişti adeta. Genç kız, oğlunu önemsiyordu ve onu tanımaya başlamıştı. Çikolatadan pek hoşlanmadığı için bir dilim pastanın fazla geleceğini söyleyen oğluna hemen kendine kestiği koca dilimi sunmuştu. Aynı tabaktan yemişlerdi. Oğlunun kendisini zorlamadan pastanın çok azını yemek istediği gibi kendi pastasına ortak olup en azından doğum günü pastasından biraz yemesini rica etmişti. Oğlu da karısına bakarak eline aldığı çatalla o koca dilimi sonuna kadar karısı ile yemişti.
“Ne o hanım daldın gittin.” Diyen Hasan Bey’in sesi ile kendine geldi.
“Önemli bir şey değil. Yaman ile Burcu’yu düşünüyordum.”
Oğlunun, gelininin mutluluğuna kendisi de tanık olmuştu Hasan Bey. “İyi anlaşıyorlar. Birbirlerine iyi geliyorlar.”
Yaşlı kadın ise başını iki yana sallayıp “O kadar kolay değil Hasan.” Dedi sonra kocasına baktı. “Yaman o kızı sevmeye başlamış. Canı yanacak.”
“Neden yansın? Burcu çok iyi biri.”
“İyi, güzel, temiz ama korkuyor. Görmüyor musun Hasan? Kızın eskiler kabusu olmuş. Oğlumu aynı şekilde sevmeyecek, kendine bunun için izin veremeyecek çünkü annesini unutma imkanı yok.”
Karısına hak veriyordu aslında ama olumlu düşünmek istiyordu. “Artık bunları düşünmen yersiz Mine. Olan oldu. Yaman, karısını sevmeye başlamamış ona tamamen tutulmuş bile.”
Mine Hanım acıyla, endişeyle “Yapma.” Dedi. “Söyleme.”
“Benim söylememle değil. Onlarla ilgili bu. Bırak onlar halletsin.”
“Hayır. Bir kez daha Yaman’ın hayal kırıklığı yaşamasını istemiyorum.”
“O koca adam hanım, onu pamuklara saramazsın. Kırılacak, düşecek ama ayağa kalkacak üstelik bu sefer daha güçlü. Burcu ile daha güçlü. Onsuz kalsa bile içindeki aşkla gücünü tamamen yitirmez.” Ayağa kalktı, karısına elini uzattı “Düşünme, oğluna güven. Hadi yatalım geç oldu.”
Mine Hanım oğluna ne kadar güvenirse güvensin düşünmeden edemiyordu ama yapabileceği bir şey de yoktu. Kalktı ışıkları kapayarak kocası ile gitti
Yaman ve Burcu evlerine vardı üstlerini değiştirmeden salona geçip oturdular. Genç kız o kadar mutluydu ki uyumak istemiyordu. Sanki uyursa hepsi gidecekmiş gibiydi. Onları kaybetmek istemiyordu. Eli boynunda daha içine annesinin resmini yerleştirmediği madalyondaydı. En büyük şaşkınlığı bu olmuştu. Kaynanasının anlamlı hediyesi, kendi sarılışına verdiği sıcak sarılış. Hiçbir şey beklemeden gitmişti oraya ama en fazlasını almayı da başarmıştı. Madalyon haricinde bu akşam bir şey hissetmişti, kaynanasının gözünde düşmen değildi, kötü gelin değildi hatta sevebileceği bir insan olduğunu hissetmişti.
