Karısı ile yan yana uyanarak öğleden sonra huzur ve mutlulukla işe gitti, babası da yavru köpeğin ihtiyaçları, tedavisi, aşıları gibi işleri tamamlamak için eve. Yıldız da istemeyerek de olsa arkadaşını iki saatliğine yalnız bırakmak durumunda kaldı çünkü kaçırmaması gereken iki dersi vardı. Ve Burcu tam yalnız kaldığını düşünürken kaynanasının çıkagelmesi ile yeniden bakıma alındı. Mine Hanım kimse ona haber vermeden ya da genç kızın yanına gitmesini rica etmeden kendisi çıkagelmişti gelininin yanına.
Yaman mutlu olduğunu hissediyordu yüreğinin en derinlerine kadar işleyen bir güçle. Karısının başına gelenler canını sıkmıştı belki ama her şerrin bir hayrı vardır denildiği gibi bu olay ile korumak için evlendiği kıza aşık olma yolunda değil çoktan ona tutulduğunu fark etmişti. Aşıktı, tatlı, masum, minik karısına tam anlamıyla aşıktı. Ve bu olay ile bu aşkın farkına varmıştı.
Üstelik bu kötü olayın diğer hayırlı yanı ise sevgili eşinin yaşadığı korku, şok ile sağlığındaki o geçici sorunun düzelmiş, iyileşmiş olmasıydı. Böyle bir olay ile olmasını hiç istemezdi aslında ama şimdi önemli olan onun iyi olması diyordu. Hem o adamın verdiği zarar büyük olmamıştı hem de diğer sorunu düzelmişti. Artık neyi var acaba diye düşünmeyecekti. Bir gün karşılarına önemli bir rahatsızlık çıkacak mı acaba diye kendini yemeyecek, kafasında içinde korkuyla yeni saçmalıklar türetmeyecekti.
Canan ile olan her şeyi karısı ile konuşmayı, onun varlığıyla geride bırakmayı başarmış bir de üstüne üstlük karısına aşkını da anlamıştı. Anlamıştı anlamasına da şimdi ne olacak demekten alamıyordu bu seferde kendini. Karısının gönlünde bir erkek, bir koca olarak yer edinebilecek miydi acaba? Yoksa iyi adam, yardımsever bir yoldaş konumunda kalarak bunlarla yetinmeyi mi öğrenecekti?
Her zaman elinde olanla yetinmeyi bilmişti bu güne kadar şimdi ise emin olamıyordu. Kesinlikle emin değildi kendinden çünkü onu çok fazla istiyordu, seviyordu. İstediği bedenle bedenin birleşimi değildi, en azından sadece değildi. Onunla tam bir bütün olmak istiyordu. Onun bedenini arzuluyordu ama aynı zamanda kalbinde olmayı da istiyordu. Aklında, ruhunda bir nebze olsun yerinin olmasını hayal ediyordu. Ona olan aşkını, sevgisini, arzusunu fark etmesini ve aynı şekilde karşılık vermesini istiyordu. Aynı şekilde hissedebilmek için çabalamasını, kendisini sırf ona arzu duyuyor diye bırakmasını istemiyordu.
Buna katlanamazdı. İçi tamamen onunla dolmuşken onsuz kalmayı istemiyordu. Yapamazdı da zaten. Bu sefer ki kaybının geri dönüşü olmazdı. O, Canan değildi. Canan giderken güvenini, gururunu götürmüştü belki ama bu sefer kaybeder ise Burcu giderken her şeyini yanına alırdı. Kalbini, aklını, ruhunu, benliğini…
Burcu da düşünüyordu, hem de hiç durmadan endişe ile aklında evirip çeviriyordu düşüncelerini, hislerini. Kafasındakilerle kalbindekileri karşılaştırıyor, yan yana getirip kıyaslıyordu ve sonunda kendini aşık olmayacağına, olmadığına inandırıyordu. Kendini yine kendisi kandırıyordu beki ama gerçekten korkuyordu. İsteyerek ya da istemeyerekti bu kandırışı kendini. Mecburdu buna çünkü bunların yalan olduğunu anlayacağı an ne olacağından daha doğrusu ne yapacağından korkuyordu.
Korku… Korku, insana var olanı bile yalanlatıp olmayanı var kabul ettirebiliyordu. İncinmekten, incitmekten kaynaklı olan korkunun gücü tartışılamazdı insanın içinde. En büyük korku ve en büyük bocalayış hislerin söz konusu olduğu korku değil midir? Bu bir karanlıktan korkuyorum demek değil, bir can korkusudur. Hisler, duygular yani kısacası yürek can değil midir? İşte bu yüzden en zor olanda aklın kendince oyunudur bu korkunun kalbi de oyuna davet ettiği.
Mine Hanım elinde iki bitki çayının olduğu fincan ile salona geçti. “Dün sabah astığın çamaşırlar kurumuş, ben de topladım.”
“Teşekkür ederim ama ben yapardım, siz kendinizi yormayın.” Oturduğu koltukta kaynanasının ricası değil daha çok emri olduğu üzere ayaklarını uzatmış bir şekilde belini yastığa dayamış halde dinleniyordu. Ve kaynanasının çay getirmesi ile ayaklarını toplayıp bacaklarındaki örtüyü de düzeltti.
