Innamorata

*Chapter Fifteen*

Mula sa mukha ni Amilia ay lumipat ang tingin ni Gustavo kay Stefano. Nagtagal sa lalaki ang titig nito saka ibinalik ang hindi makapaniwalang tingin sa anak.

Lihim na napalunok si Stefano habang pinagmamasdan ang pagtiim-bagang ni Gustavo. Ni hindi niya magawang magsalita upang magpaliwanag. It was pretty obvious anyway. They wouldn't be there looking like beaten piece of shit if they had succeeded their mission.

"Care to tell me what happened?" Gustavo asked with his deep baritone voice. Para na iyong galing sa ilalim ng lupa.

Stefano sighed, long and deep. Kung siya lang ang masusunod ay mas gugustuhin na lang niyang bumuntong-hininga habang buhay kaysa mag-isang magpaliwanag sa nakakatakot na pinuno ng congrego. Matapos niyang itutok ang tingin sa "comatose" na si Amilia ay ibinaling niya ang paningin kay Gustavo.

"Natalo kami, signore." He started.

"Obviously." Gustavo scowled, his voice held an underlying calmness that cannot fool him.

"N-No amount of ammunition can put Lucan down, signore. She's strong. V-Very strong." He added, stuttering like an idiot.

"I believe that, and she did that to Amilia?"

"A-Actually, no. Iyong kasamang babae ni Lucan ang gumawa niyan kay Amilia. She's very powerful as well. Masasabi ko na kung hindi siya naunahan ni Amilia na masugatan ng mga patalim noong unang enkuwentro nila ay wala sanang panama ang anak n'yo sa kanya doon pa lang."

"I see." Gustavo said, grim remained on his face, and then he started to walk to and fro at the length of his mansion's drawing room outside Forte di Visconti. "Hanggang kailan magiging inutil ang anak ko?" He asked the moment he stopped walking.

"It depends on how fast she heals, signore." Mabilis na sagot ni Stefano. At the back of his mind he was wishing that the discussion would just end, he didn't know how long he could lie without laughing at Amilia's miserable "sleeping" face. She literally looked like an eggplant with all those bruises all over her face and body. Gaya nang usapan nila ay idinagdag na lang niya ang iba sa mga pasang iyon.

"Sige, dalhin mo na si Amilia sa kanyang silid. Sasamahan ka ng kawal sa labas." Ani Gustavo makaraang mapailing habang pinagmamasdan ang anak. Disappointment was an understatement because he was more than disappointed at what happened to his daughter. "Stefano."

Kagyat na napahinto sa paglalakad si Stefano nang marinig ang pangalan. His whole body froze into thinking that Gustavo might have thought through about their lies. "S-Si, signore?" He asked as he slowly turned to meet Gustavo's menacing stare.

"Kung kaya mong mapabilis ang pagpapagaling kay Amilia ay gawin mo."

Slowly, he released a breath of relief. "Of course, signore."

When Gustavo waved a hand sending him off, he was quick on his feet to get out of the room.

Sa loob ng silid ni Amilia na siya tuluyang nakahinga nang maluwag. Nanginginig ang tuhod niya sa kaba kaya kinailangan muna niyang sumandal sa pinto para hamigin ang sarili. Fuck. Ano ba itong napasok siyang sitwasyon, magiging kapalit pa nang pagsisinungaling nila ang kanyang leeg.

Napakurap ang mga mata ni Stefano nang makita si Amilia na nakaupo sa kama, nakatutok sa kanya ang pula nitong mga mata. Mabilis niyang inikot ang mga mata sa paligid, napuno ng pag-aalala ang buo niyang mukha. "Wala bang CCTV dito?"

"'Wag kang paranoid, Stefano, syempre wala. This is my room, natural lang na pribado ang lugar na ito."

"Sound proof?"

Tumango si Amilia. Muling nakahinga nang malalim si Stefano, pagkuwa'y naglakad nang palapit sa single sofa para maupo. "Hanggang kailan mo balak magpanggap na comatose?"