Çok zaman geçmişti... Dörtlü Jungkook'u hastaneye getireli çok zaman geçmişti. Jungkook ise hala uyanmıyordu. Doktor önemli bir şey olmadığını sadece yorgun düştüğünü söylemişti. Ama yine de içleri rahat değildi. Hepsi diken üstünde duruyordu. Jungkook'dan çıkan en ufak mırıltı bile onları tedirgin ediyordu. Jungkook'a değer veriyorlardı. Ona bir şey olması isteyecekleri son şey bile değildi.
Namjoon'un ise Jungkook'dan başka kafasında dönen bir şey vardı. Taehyung... Onu gece evde tek başına bırakmışlardı ve Jungkook'un bu durumda olduğunu da söylememişlerdi. Aslına baklırsa Taehyung, bir kez bile aramamıştı.
En sonunda Jungkook'dan küçük mırıltılar duyulduğunda hepsi bakışlarını ona çevirmişti. Jungkook ise galaksiler sığdırdığı o kocaman gözlerini aralamaya çalışıyordu. Arada birbirine çarpan kirpikleri ile o, en muhteşem manzaradan bile daha güzeldi. Ama küçük bir farkla. O Taehyung'un güzeliydi. Asıl soru ise şu, bu gerçek Taehyung'un aklına ne zaman gelecekti? Çünkü bir an önce gelmezse belkide işler daha da zorlaşacaktı.
Jimin ağlamaktan yorgun düşmüş gözleri ile hemen atıldı Jungkook'un yanına. Elini sımsıkı tuttu. Sanki bıraksa, elinden kayıp gidecekmiş gibi...
Jungkook'u en iyi Jimin tanıyordu. Çocukken tanışmışlardı onlar. Jin aralarına ortaokulda girmişti. Ama ikili 5 yaşından beri birlikteydi. Jungkook'un gözyaşlarına şahit olan tek insandı Jimin. Jimin ne zaman ağlasa Jungkook yanına koşardı. Jungkook ne zaman ağlasa Jimin yanında biterdi. Bu son zamanlarda değişse de yine de biliyordu Jimin. Jungkook'un üzgün olduğunu bilmiyordu fakat hissediyordu. Kendisinden 1 yaş küçüktü. Onun o küçücük kalbi bu kadar üzüntüyü nasıl kaldırıyordu? Jungkook görüp görebileceği en güçlü insandı. Kimi zaman Jimin ona çok kızardı. Kendine değer vermesini, insanları biraz ikinci plana atması gerektiğini söylerdi. Ama Jungkook oralı bile olmazdı.
Arkadaşını böyle yatakta ve bitkin şekilde görmek kalbini ağrıtıyordu, Jimin'in. Kimi zaman o kadar dayanılamaz oluyordu ki Taehyung'dan ayrılmasını isteyecek kadar ileri gidebiliyordu. Başta Jimin bir taekook fanıydı. Taehyung'un, Jungkook'a iyi geleceğine inanıyordu. Ama bu inancı gün geçtikçe yıkılıyordu.
Jungkook uyandığında ise ilk önce elini tutan Jimin'e kaydı bakışları. Hafifçe gülümsedi. Ama bu kısa sürdü. Çünkü bütün bir özlemle gözleri Taehyung'u aradı. Ama bulamadı, evi olan gözleri. Hemen üzülmek istemiyordu, Jungkook. Daha fazla üzülmek istemiyordu. Bu yüzden umutla Namjoon'a döndü. Sorarcasına baktı. Ve kuru dudakları arasından "Taehyung nerede hyung? Eminim yine kahve içiyordur. Son zamanlarda sürekli kahve içiyor da." Jungkook ağzının içine bakıyordu, Namjoon'un. Bunları söylüyordu çünkü böyle olmasını umuyordu. Burada olmama düşüncesi onun için biraz fazla ağırdı. Ama korktuğu cevabı aldı Jungkook. Namjoon'un titreyen sesi ile söylediği söz onu yıkmıştı.
"O buraya gelmedi, Jungkook"
Jungkook ağlamak istiyordu fakat yapamazdı. Cama düşen bir damla yağmur ile başını oraya çevirdi. Ve düşündü Jungkook. Yağmur onun acısına eşlik ediyordu belki de. O ağlıyamıyordu fakat bulutlar onunu yerine ağlıyordu. Jungkook hiçbir zaman bir bulut kadar cesur olmamıştı. Gösterememişti, gözyaşlarını insanlara...
Jungkook kendini toparladı ve burukça gülümsedi. "Olsun hyung, siz buradasınız. " O ana kadar sakinliğini koruyan Yoongi, bu cümle ile birlikte Taehyung'a bağırmak istemişti. Bu denli saf bir kalbi bu kadar kırması artık fazlaydı. Hızla koltukta ki kabanını aldı ve odadan çıktı. Namjoon onun ne yapacağını bildiğinden o da aynı hızda ceketini alıp peşinden gitti.
Yoongi tam kontağı çalıştıracağı sırada Namjoon yolcu koltuğuna kuruldu. Yoongi sinirle ona döndü.
-Bak Namjoon, şu an kimse umurumda değil. Umurumda olan tek şey Jungkook. Ve beni vaz geçirmeye geldiysen...-
-Sür Yoongi, o herife ders vermenin zamanı geldi de geçiyor bile.
Yoongi aldığı yanıtla arabayı çalıştırdı ve eve doğru sürdü. Eve geldiklerinde dün yanına aldığı anahtar ile kapıyı açtı. İçeri hırsla girdiğinde kendini her şeye hazırlamıştı. Uyuyor olmasına, yemek yiyor olmasına ve hatta duşta olmasına. Ama koltukta ağlayan bir halde bulmayı beklemiyordu. Siniri an ve an yatışırken yavaşça yanına oturdu onun. Namjoon da diğer tarafına geçmişti. Tam ağızlarını açacakken Taehyung onları susturdu ve konuşmaya başladı.
-Tek kelime etmeyin hyung. Yaptığım hataların farkındayım ve bunları düzeltemesem de yerine yeni acılar getiremeyeceğim. Madem geldiniz hadi yanına gidelim.
İkili şaşkındı. Bu kadar çabuk yola gelmesini beklemiyorlardı. Ama Taehyung bir aşıktı. Ve aşıkların sevdikleri için, vazgeçmeyecekleri şey yoktu.
Hastaneye geldiklerinde bildikleri oda numarasının olduğu kata çıkmışlardı. Aralık kapının önüne geldiklerinde ise Taehyung durmuş ve üstüne ceketini giyen Jungkook'a bakmıştı. Burukça gülümsemişti. Onun bu hale gelmesinde, onunda payı vardı.
Derin bir iç çekip tereddütsüzce içeri daldı. Jungkook onu görünce kalbinin ısındığını hissetti. Ayakkabıları olmamasına rağmen çoraplı ayakları ile onun yanına koştu ve parmak uçlarına havalanıp kollarını Taehyung'un boynuna sardı. Belinde hissettiği eller ile tam güleceği sırada o eller, Jungkook'u, Taehyung'dı ayırmıştı. Jungkook ne olduğunu anlamak için suratına bakarken Taehyung konuşmaya başladı.
-Fazla uzatmaya gerek yok Jeongguk. Ben ara vermek istiyorum. İlişkimize...
Ve işte Taehyung o odayı hızla terk ederken arkasında bıraktığı enkazdan habersizdi...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Böyle bir kaos aklımda yoktu ama nedense bir anda kendimi yazarken buldum. Umarım beğenmişsindir ve umarım saçmalamamışımdır.
Hepinizi çok seviyorum, iyi ki varsınız😚😚
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Artık aklıma mukayyet olamıyorum🥵🥵
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
