ÖLEN SEVGİLİYE MEKTUPLAR

VIII.

Ölüler rahatsız edilmek istemezdi bildiğiniz üzere. Hele ki onun toprağını havalandıran bir çiçek varken siz daha da göze batardınız. Şimdi hiçbir amacım yokmuş gibi hissediyorum. İstediğim oldu, mutlu. Ben burda hala napıyorum bilmiyorum. Ama bir yandan içimde oluşan bir güç var. Eskisi kadar çekici gelmiyorsun bana. Seni, sen yapan şeyler biraz eskimiş gibi. Kalbimdeki prangalar yavaş yavaş koparken bu mektupların nasıl hiç solmadan devam ettirebileceğimi düşündüğümü anlamıyorum. Sonsuz bir his olacak sanardım, belki de bir döngü. Ama sonsuz tabirinin gerçekte olmadığını fark ettim. Kalemimin mürekkebi bitiyor sanırım bebeğim. Kill Your Darlings (Sevdiklerini Öldür) filminde şu sözler geçer.

Bazı şeyleri bir kere sevdiğiniz zaman...

Sonsuza kadar sizin olurlar. Ve eğer gitmelerine izin verirseniz, sadece dönüp dolaşıp size gelirler.

Kimliğinizin bir parçası olurlar.

Ya da sizi mahvederler.

Hatırlayacağından emin değilim ama bir aralar kulağına fısıldadığımı söylemek isterim.

- Derin arzular, özlem...

Elimi kaldırdım saçlarını okşamak için, ama biraz geriye çekildi ve hırıltılı sesinin kulaklarıma dolmasına izin verdi.

- Bu kadar üzülme. Bunu kendine o yaptı. Bu fırsatı o verdi. Korkağın tekiydi. Zayıf ve acınasıydı. Sonunda da onu öldüren bu oldu.

- Neden ağlıyorsun?

- Çok fazla soru sorma.

- Onu özledim. 

- Bunun hiçbir anlamı yok, biliyorsun. 

- Ama özledim.

- Öyleyse onun kadar zayfsın demektir. 

- Üzgün değil misin?

- Neden olayım ki?

Güzel bir gece. Hava gayet güzel, hala nefes alabiliyorum.

Kulağımda keskin bir acı hissetim. Biri kafamın içindeki sulanmamış bahçeleri kazıyordu, belki de artık oraya boş olduğu için yeni tabutlar gömecekti. Ellerimle kulaklarımı tıkadım. "Bu gerçek değil, gerçek değil." Yanıma baktığımda kimsenin olmadığını gördüm. Aslında hiç olmamıştı belkide.