[ III. Kitap ] Sonuna Kadar (bxb) • [Tamamlandı]

12

Medya: Demons - Jacop Lee

7 ay önce

Bora

"İndin mi sevgilim?"

Bir yandan omzumla kulağım arasına sıkıştırdığım telefonla Leventle konuşmaya çalışırken diğer andan sırt çantamdan cüzdanımı bulmaya çalışıyordum.
Hafta sonu için İstanbul'a gelmiştim.

"Evet şimdi indim kartımı arıyorum duraktayım."

"Cansu abla almayacak mı seni? Kesin otogarda karşılar diye düşünmüştüm ben."

Sonunda cüzdanı çıkartıp çantayı tekrar takmıştım. Telefonu elime alırken nefes verdim, "Haklısın kesin gelirdi ama işten çıkamadı."

Diğer taraftan Levent'in mutfakta olduğunu belirten sesler geliyordu, şimdi sesi daha durgundu "Gittiğine sevindim özlemişsindir anneni. Çok uzun zaman oldu. İş okul derken..."

Son bir aydır her şey beklemediğim şekilde değişmişti. Levent artık daha sık yanımda duruyordu, hiç Yeliz abla ve Recai amcadan da bahsetmiyordu hatta onlarla buluşmuyordu bile. Sadece benimle ilgileniyordu.
Mutlu görünüyordu, ben de mutluydum. İyi hissediyordum.

Son zamanlarda da anneme gitmem için ısrar etmişti ve sonunda beni ikna etmişti.

"Evet ama İstanbul hala aynı. Garip hissettiriyor sanki burada zaman durmuş gibi."

Levent'in güldüğünü duymuştum, ama hüzün barındırdığına adım kadar emindim
"Keşke öyle olsaydı."

Otobüsüm geldiğinde içime gittikçe daha çok işleyen kasvetle arkalarda bir yere oturmuştum,
"Otobüsteyim şimdi akşam ararım, seni seviyorum."

Sırıttığı sesinden belliydi, "Ben de seni seviyorum."

Camdan dışarıyı izlerken tam kulaklıklarımı takacağım sırada telefonum tekrar çalmıştı, bu sefer ekranda gördüğüm isim donup kalmama sebep olmuştu.

Yeliz abla.

Gerginliğim hat safhaya yükselirken telefonu açıp kulağıma götürdüm, sesimi bulmam biraz zaman almıştı
"Efendim Yeliz abla."

"Bora, duyduğuma göre İstanbul'a geliyormuşsun."

"Evet."

"Bana uğrar mısın? Levent'in haberi olmazsa memnun olurum. Seninle bir şey konuşmam lazım."

Bu konuşmadan hiçbir hayır çıkmayacağına adım gibi emindim ama gitmekten başka çarem yoktu Yeliz abladan kaçış yoktu.
Derin bir nefes alıp cevapladım "Tamam, yarım saate oradayım."

Cevap vermeden telefonu kapatmıştı. Telefonu kucağıma indirip kafamı yorgunca cama yasladım, söyleyecekleri sürpriz olmayacaktı az çok ne söyleyeceğini tahmin ediyordum ama tüm bunlarla uğraşmak gittikçe daha çok yorucu olmaya başlıyordu.

Telefonum bir kez daha çalarken bu kez küfretmenin eşiğine gelmiştim, ama ekranda annemin adını görünce gevşeyip kulağıma götürdüm

"Efendim annecim?"

"Oğlum, indin mi?"

"Evet otobüsteyim."

"Harika! Ben de eve varmak üzereyim. En sevdiğin yemekten yapacağım."

Bir an her şeyi bir kenara bırakıp sırıttım "Yapmasan da olur sadece sen olsan da yeter bana."

"Sevgi kayın doyurmuyor bırak şu romantik lafları."