[ III. Kitap ] Sonuna Kadar (bxb) • [Tamamlandı]

6

Medya: Hozier - Better Love 

*

11 Ay Önce

Bora

Kapıyı kapatıp karanlık eve bakındım bir süre, normalde bu saatlerde Levent evde olurdu ve en son bana eve geçeceğini söylemişti ama şimdi evde hiçbir canlılık belirtisi yoktu.

"Levent?"

Etraftan ses gelmeyince ceketimi kenara atıp yatak odasına gittim, yoktu, gerçekten yoktu.

Salona doğru giderken bir yandan da telefonumu çıkartmış çoktan Levent'i aramaya başlamıştım, ama ulaşılamıyordu. İçimdeki huzursuzluğu kontrol altına almaya çalışarak kaynaması için su koyup bu sefer Çetin'i aradım.

Tam ondan da ümidi kesmek üzereydim ki son anda açmıştı "Efendim kardeşim?"

"Çetin ya napıyorsun?"

"İlknur'u almaya gideceğim de kanka, dışarıda bir şeyler yapacağız n'oldu? Bi plan vardı da ben mi unuttum lan?"

"Yok ya, Levent'e ulaşamıyorum da belki yanındadır ya da konuşmuşsunuzdur diye sorayım dedim."

"Yoo, biz en son hafta sonu konuştuk galiba pek konuşası yok bu aralar durumlar malum."

"Evet, evdekilerle uğraşıyor."

Suyun kaynadığını belirten ses geldiğinde arkamı dönüp kupaya sallama çay attım, suyu koyarken Çetin konuşmuştu "Sizin aranız mı bozuk?"

Durdum, "Hayır neden?"

"Yani ne bileyim kanka, Levent'in nerede olduğunu ilk bilecek kişi sensin. Bilmiyorsan bi problem var sandım."

Yorgunlukla iç çektim "Sorun yok iyiyiz, Levent biraz durgun o kadar."

"Normal kanka ya, kolay değil o kadar şeyden sonra. Onu da anlıyorum." Biraz duraksadıktan sonra devam etti "İnsanı en çok ailesi etkiliyor. Geçer."

Kafamı salladım "Umarım."

"Neyse kardeşim ben kapatıyorum otobüse bineceğim, bi durum olursa haber edersin."

"Tamam, İlknur'a selam söyle."

"İletirimmm." Sırıttığı sesinden belli uzatarak kapatmıştı telefonu. İstemsizce ben de kendimi gülümserken bulmuştum. Sonra aklıma içinde bulunduğum durum gelince eski halime döndüm. Gerçekten neredeydi bu çocuk?

Çaydan bir yudum alırken kendimi sakinleştirdim, abartıyordum. Bir işi çıkmıştır, otobüsü kaçırmıştır her an her şeyden haberdar olmak zorunda mıydık ki?

Hay sikeyim tesellimi.

Pencerenin kenarına gidip dışarıyı seyrederken canım sigara istemişti, biraz şaşırsam da hemen aklımdan çıkarttım. 3 haftadır içmiyordum, içmeye de niyetim yoktu, canım da istemiyordu ta ki şimdiye kadar.

Ama önemi yoktu, antrenmanlarıma hiç faydası olmuyordu, tekrar başlayacak değildim. Kendimi ikna etmeye çalışarak çaydan bir yudum aldım, o sırada kapının açılma sesiyle adeta ışık hızıyla kafamı çevirmiştim.

Sonunda görüş alanıma sarı dalgalı saçlar girince rahat bir nefes aldım, normal görünüyordu, morali bozuk da değildi. Sadece normaldi işte.

Beni görünce gülümsemişti, yanına gittiğimde konuşmama fırsat vermeden uzanıp dudaklarıma kapanmıştı. Elimdeki çayla kalakalmıştım.
Ama sonraki saniye boşta kalan elimde uzanıp belini kavramış ve öpüşüne derince karşılık vermiştim.