Incendium

Chapter 5

Flame

Alles deed pijn, bijna mijn hele lichaam zat onder de rode vlekken. Mijn lippen voelden opgezwollen en heel gevoelig. Praten lukte nauwelijks, ik probeerde mijn lippen zo min mogelijk op elkaar te doen. De woorden met een "B", "M" en "P" erin klonken heel spastisch. Die zoen met Zane was een slecht plan. Maar ik werd overvallen door het gevoel. Hij wilde zelfs nog verder gaan, hij lag al half boven op me, maar dat werd mij te veel. Dus had ik hem van mij afgeduwd. Ik wilde het sowieso al niet, maar de pijn was ondraaglijk. Ik was weer bijna flauwgevallen. Als ik terugdenk aan de pijn, voel ik het weer door mijn hele lichaam lopen.

Ik was op weg naar het café, naar Mike. Zane wilde eerst nog meekomen, maar dat leek mij niet zo'n goed idee. Mike was woedend. Zane is nu ergens een slaapplek aan het zoeken. Ik wilde hem bij mij uitnodigen, maar mijn opa, die zou dat nooit toestaan. Nog een paar honderd meter en dan was ik bij het café, ik zag het bordje van het café al hangen. Ik had zoveel mogelijk geprobeerd om de rode vlekken te verbergen. Het was ontzettend warm buiten, rond de 30°C. Ik droeg een spijkershortje en een t-shirt. De rode vlekken op mijn benen waren het moeilijkst. Misschien kon ik nog ergens een panty kopen. Ik keek vlug om mij heen, nergens een winkeltje met panty's. Geweldig.

'Flame!' klonk de stem van Mike, maar hij klonk niet boos. Alleen bezorgd en opgelucht. Ik draaide me vlug om naar hem. Hij kwam op mij aflopen en omhelsde me. Pijn. Overal. Ik kromp in elkaar. Er kwam gekreun uit mijn mond. Hij liet me gelijk los.

'Deed ik je pijn?' Hij keek mij geschokt aan. Zijn ogen gleden over mijn gezicht heen, en toen mijn armen en benen. Hij zag de rode vlekken, sowieso. Ik probeerde er nog snel een paar te verbergen, maar het was al te laat. Hij strekte zijn hand uit naar mijn wang, en raakte het heel voorzichtig aan. Pijnscheut. Ik kromp weer in elkaar. Mike's gezicht werd woedend.

'Heeft HIJ jou dit aangedaan!?!' schreeuwde hij woedend. Ik deed een stapje achteruit en knikte. Ik durfde niet te praten, bang dat ik heel raar klonk door mijn pijnlijke lippen.

'Waar is HIJ?!? Ik sla hem helemaal verrot. Niemand mag jou zoiets aandoen!' Hij balde zijn handen tot vuisten. Achter Mike zag ik Zane grinnikend in een donker steegje staan. Hij luistert ook nooit. Maar als het op een gevecht zou aankomen, dan zou Zane met gemak winnen.

'Niet vechten! Hij kan er niets aan doen.' Zei ik voorzichtig, zonder dat mijn lippen elkaar raakten.

'Neem je het nou voor hem op?' hij keek mij verontwaardigd aan. 'Ongelovelijk, heb je jezelf eigenlijk al gezien? Niet lullig bedoelt, maar je ziet er verschrikkelijk uit.'

'Hij kan er echt niets aan doen. We weten niet wat het is...maar als hij me aanraakt krijg een schok en wordt het dus rood.' het kwam heel vercrackt uit mijn mond. de 'm'  doet verschrikkelijk veel pijn om te zeggen. Ik kromp een klein beetje in elkaar. Hopelijk was het Mike niet opgevallen.

'Oh, hoe is dat mogelijk?'

'Als ik dat zou weten.'

'Maar hij mag hier niet meer komen. Ik wil hem niet meer bij jou in de buurt zien.'

'Je hoeft je geen zorgen om mij te maken.' Ik kromp weer lichtjes in elkaar. Dit gaat nog heel leuk worden. Hopelijk gaat het een beetje snel weg.

'Ja, je deed het weer.'

'Wat deed ik?'

'Zeg is: uhhh...even denken. oké, zeg is: mijn mama praat met papa en bert.'

Shoot, hij heeft het dus door. Het waren allemaal worden met de letters die pijn doen met praten.

'Waarom?'

'Zeg nou gewoon.'

'Mijn mama praat met papa en bert.' Ik kromp bij elk woord in elkaar van de pijn, nog steeds lichtjes.