Incendium

Chapter 8

* niet raar opkijken: ik heb een klein stukje latijn erin gedaan, later leg ik wel uit waarom. De vertaling staat erachter.

 

---------------------------

Flame

'Dearly beloved

If this love only exists in my dreams

Don't wake me up. 

Too much light in this window

Don't wake me up

Only coffee no sugar, inside my cup

If I wake and you're here still, give me a kiss

I wasn't finished dreaming, about your lips

Don't wake me up, up, up, up up, up

Don't wake me up, up, up, up up, up

Don't wake me up, up, up, up up, up

Don't wake me up

Don't wake me..!!!' 

De stem van Chris Brown schalde door mijn kamer heen. De ironie dat je wekker schreeuwt: don't wake me up. Want dat is precies wat een wekker doet: je wakker maken. Het waren waarschijnlijk de meest gehate dingen op de wereld. Want kom op! Wie had er nou geen hekel aan zijn/haar wekker.

 Ik hield me ogen dicht. Het was een leuk liedje. Eigenlijk was ik gewoon te lui om de wekker uit te zetten. Ik draaide me om. Mijn hele lichaam deed nog steeds zeer. Ik kon precies voelen waar de rode vlekken zaten. Ik kreunde van de pijn. Het was Ondraaglijk, met de hoofdletter O. Stiekem had ik gehoopt dat het minder zou zijn, maar ja mijn lot werkte nooit mee. Het leek wel of ik gedoemd was tot ellende, pijn, verdriet en nog meer dingen. 

Mijn kussen was hard, koud en ging langzaam op een neer. Raar. Het was veel kouder dan normaal in de kamer. Nog raarder, want het werd langzaam zomer. Links van me hoorde ik een ademhaling. Er was iemand in mijn kamer! Ik schoot overeind en keek naar waar het geluid vandaan kwam. 

Een jongen met de mooiste blauwe ogen keek me verbaasd aan. Hij had geen shirt aan en hield z'n armen onder z'n hoofd. Zijn sixpack was zo duidelijk te zien. Het was Edward. Met grote moeite keek ik weg van zijn gespierde bovenlijf. Edward hoorde ik zachtjes grinniken.

'Bevalt het je?' zei hij grinnikend. Beschaamd keek ik weg. Gelukkig werd ik nooit rood. Blozen stond niet in mijn woordenboek. 

Het was allemaal heel leuk enzo dat Edward hier -zonder shirt- op mijn bed lag. Ik kreeg er een warm gevoel van. En met een snelle blik op mijn kamer kon ik zien dat er gister iets gebeurd moest zijn. Maar wat was er gisteren gebeurd? Ik probeerde terug te denken. Er zat een zwart gat in mijn geheugen. Ik raakte lichtjes in paniek, ik kon altijd op mijn instincten vertrouwen. Mijn zicht, mijn snelheid, intuïtie en mijn geheugen. Ik onthield alles. En nu zat er een zwart gat in mijn geheugen. Dat moest niet veel goeds betekenen. Het laatste dat ik nog wist was dat ik bij een kampvuur had gezeten met hem, mijn opa en Marylin. Ik had net mijn slaapkamer "geblust" en was heel erg verzwakt. Hoe diep ik ook nadacht, niets kwam mij te binnen schieten. Helemaal niets. 

'Goedemorgen.' zei hij heel droog. 'Lekker geslapen?'  

'Goedemorgen. Wat was er gisteren gebeurd? We zaten bij een kampvuur en dan?' Ik wreef over mijn hoofd. Misschien dat alles zo terug kwam, wat natuurlijk onzin was.

'Weet je het niet meer?' Hij klonk verbaasd, of verbeeldde ik me dat nou?

'Waarom denk je dat ik het vraag?' het kwam er geïrriteerde eruit dan ik bedoelde.